Το Κριτήριον του Άργους – Μνημείο με ιστορία που χάνεται στο μύθο
Το Κριτήριον του Άργους – Φωτογραφία: Σαράντος Καχριμάνης
Στην οδό
Γούναρη του
Άργους, λίγο πριν από το Αρχαίο Θέατρο, μια πινακίδα της αρχαιολογικής υπηρεσίας γράφει
«Κριτήριο – Νυμφαίο» και δείχνει δεξιά προς το λόφο, που έχει στην κορυφή του το κάστρο
Λάρισα. Λίγοι την προσέχουν και πολύ λιγότεροι έχουν επισκεφτεί αυτό το αρχαίο μνημείο της πόλης, που συνδέεται με τις απαρχές της ιστορίας της. Τι ήταν λοιπόν αυτό το Κριτήριο; Σύμφωνα με τη μυθολογία ο Ποσειδώνας ζευγαρώθηκε με τη Λιβύη, κόρη του Νείλου, και απέκτησε δυο γιους, τον Αγήνορα και το Βήλο. Όταν τα παιδιά μεγάλωσαν, ο Αγήνωρ πήγε στη Φοινίκη και έκανε δικό του βασίλειο, ενώ ο Βήλος έμεινε στην Αίγυπτο, πήρε γυναίκα την Αγχινόη, κόρη και αυτή του Νείλου, και απόκτησε δίδυμους γιους, τον
Αίγυπτοκαι το
Δαναό.
Ο Βήλος πριν πεθάνει όρισε το Δαναό ως βασιλιά της Λιβύης, όπου και ίδρυσε το ιερό του Άμμωνος, και τον Αίγυπτο βασιλιά της Αραβίας, την οποία και ονόμασε «Αίγυπτο». Ο Αίγυπτος απέκτησε 50 γιους και ο Δαναός 50 κόρες, τις Δαναΐδες.Άλλοι έλεγαν πως τα παιδιά κάθε αδελφού ήταν από την ίδια μάνα και άλλοι πως είχαν γεννηθεί από τον ίδιο πατέρα, αλλά από περισσότερες γυναίκες, που είχε καθένας από τα αδέρφια (Ευρώπη, Αντινόη, Τεγέα και Κασσιέπεια).
Κάποτε όμως τα παιδιά του Βήλου, ο Αίγυπτος και ο Δαναός, συγκρούστηκαν, γιατί ο Δαναός φθονούσε τον Αίγυπτο, που είχε αρσενικά παιδιά, ενώ ο ίδιος είχε μόνο κορίτσια. Φοβόταν μάλιστα ότι οι γιοι του Αίγυπτου θα κάνουν γυναίκες τους τις κόρες του και θα του πάρουν την εξουσία. Ο Δαναός τότε φοβούμενος τους 50 γιους του Αίγυπτου, ύστερα από χρησμό της Αθηνάς, αρμάτωσε καράβι με 50 κουπιά, όσα και τα κορίτσια του, και με αυτό έφυγε μαζί με τις κόρες του.
Ερμής, Άργος και Ιώ. Schelte à Bolswert , Χαλκογραφία. Ρότερνταμ, Museum Boijmans Van Beuningen.
Πρώτα προσέγγισαν τη Λίνδο της Ρόδου, που ήταν
αποικία των Αργείων, όπου ο Δαναός ίδρυσε το ιερό της Λινδίας Αθηνάς. Τελικά αποβιβάστηκαν στο χωριό Απόβαθμοι, το σημερινό Κιβέρι, απ’ όπου έφτασε στο
Άργος. Όταν έφτασε εκεί ο Δαναός ζήτησε από το
Γελάνωρα,που ήταν τότε Βασιλιάς του Άργους, να του παραδώσουν το θρόνο, με το επιχείρημα ότι προγιαγιά του ήταν η
Ιώ, η κόρη του
Ίναχου και ερωμένη του Δία, που κυνηγημένη από την
Ήρα μεταμορφώθηκε σε αγελάδα και κρύφτηκε στην Αίγυπτο. Ο Γελάνωρας και ο Δαναός συζητούσαν το πράγμα, ώσπου νύχτωσε χωρίς να καταλήξουν σε συμφωνία. Είπαν λοιπόν να το ξανασκεφτούν και να αποφασίσουν την άλλη μέρα.
Το πρωί, μόλις ξύπνησαν, βρέθηκαν μπροστά σ’ ένα απρόσμενο θέαμα: Ένας λύκος είχε ορμήσει σε μια αγέλη βοδιών και ο ταύρος, ο αρχηγός της αγέλης, προσπαθούσε να τον εμποδίσει. Οι Αργείοι παρομοίασαν τον επιτιθέμενο λύκο με το νεοφερμένο Δαναό και τον αμυνόμενο ταύρο με το Γελάνωρα και όλοι συμφώνησαν να γίνει βασιλιάς του Άργους εκείνος, που το ζώο του θα επικρατήσει στη μονομαχία. Έτσι, όταν ο λύκος κατασπάραξε τον ταύρο,δέχτηκαν βασιλιά το Δαναό, που ανέβηκε στο θρόνο του Άργους και έκανε και ένα ναό αφιερωμένο στο Λύκειο Απόλλωνα, που πίστευε ότι είχε στείλει το λύκο. Σ’ αυτό το μύθο στηρίζεται η σχέση της πόλης με το λύκο, που αποτελεί καισήμερα έμβλημά του Άργους.
Η Μεταμόρφωση της Ιούς σε αγελάδα. Ο Αbbe de Marolles δημοσίευσε το 1655 ένα in-folio με 60 χαρακτικά που είχαν φιλοτεχνήσει σημαντικοί καλλιτέχνες της εποχής και με τίτλο «πίνακες του ναού των μουσών» που ήταν παρμένοι από την συλλογή του αποθανόντος βασιλικού συμβούλου Mr Favereau. Την συλλογή αυτή, των ελληνικών μύθων αφιέρωσε στην βασίλισσα της Πολωνίας Μαρία – Λουΐζα, δεύτερη σύζυγο του Βασιλιά Βλαδίσλαου. «Ο Ναός του Μουσών» επανεκδόθηκε κατά την διάρκεια του 18ου αιώνα. Το χαρακτικό που δημοσιεύουμε προέρχεται από την τελευταία γαλλική έκδοση που έγινε στο Άμστερνταμ το 1733.
Ο Δαναός, ως βασιλιάς της πόλης, αφιερώθηκε στο να διδάξει τα γράμματα και την καλλιέργεια των αγρών στους Αργείους, να ανοίξει πηγάδια και να ποτίσει τις καλλιέργειες και ζούσε ευτυχής με τις κόρες του και τους υπηκόους του. Όταν όμως έγιναν άντρες οι γιοι του Αίγυπτου, πήραν τα καράβια, ήρθαν στο Άργος και ζήτησαν να τους παντρέψει ο Δαναός με τις κόρες του, τις Δαναΐδες, για να ξεχαστεί η έχθρα τους. Υπήρξαν αντιρρήσεις, αλλά οι γιοι του Αίγυπτου, δε σήκωναν κουβέντα. Ο Δαναός, επειδή δεν είχε τη δύναμη να αναμετρηθεί μαζί τους, καμώθηκε με δόλο ότι δέχεται την πρότασή τους και συμφωνήθηκε ο γάμος των 50 γιων του Αίγυπτου με τις 50 κόρες του Δαναού.
Πριν από την πρώτη νύχτα του γάμου όμως, ο Δαναός μάζεψε τις κόρες του, τους έδωσε από ένα μαχαίρι και τις πρόσταξε να σκοτώσει καθεμιά τον άντρα της, όταν θα έχει αποκοιμηθεί, απειλώντας με θάνατο όποια δειλιάσει και παρακούσει την εντολή του. Οι νύφες, λοιπόν, σκότωσαν την πρώτη νύχτα του γάμου τους άντρες τους. Οι φόνισσες όλες έμειναν για πάντα με το μίασμα και ακόμα και στον κάτω κόσμο καταδικάστηκαν να προσπαθούν αιώνια να γεμίσουν με νερό τρύπια πιθάρια. Αυτός είναι ο γνωστός «πίθος των Δαναΐδων».
Μία από τις 50 όμως, η
Υπερμνήστρα, που είχε παντρευτεί το Λυγκέα, επειδή, λένε, έμεινε ευχαριστημένη από την πρώτη νύχτα του γάμου, το ερωτεύτηκε το παλικάρι και από αγάπη και συμπάθεια του χάρισε τη ζωή. Ο Δαναός, για να τιμωρήσει την ανυπακοή της, τη φυλάκισε και την πέρασε από δίκη. Η δίκη αυτή έγινε στον ιστορικό χώρο του
αρχαίου Κριτηρίου του Άργους.
Εκεί, σύμφωνα με το μύθο και τη διήγηση του περιηγητή
Παυσανία, ο βασιλιάς του Άργους Δαναός δίκασε την Υπερμήστρα, που παράκουσε τη διαταγή του και δεν θανάτωσε το σύζυγό της Λυγκέα. Οι Αργείοι όμως, επικαλούμενοι το θεϊκό νόμο της Αφροδίτης, προστάτιδας της συζυγικής κλίνης, αρνήθηκαν την καταδίκη. Έτσι η Υπερμνήστρα με τη βοήθεια της Αφροδίτης, που προσήλθε μάρτυρας υπεράσπισης, αθωώθηκε! Ύστερα απ’ αυτά ο Λυγκέας εκδικήθηκε για τα αδέρφια του, που χάθηκαν άδικα, σκότωσε όλες τις Δαναΐδες και τον πατέρα τους, έγινε απόλυτος κύριος στο Άργος και αναγνωρίστηκε βασιλιάς του μαζί με την Υπερμνήστρα, που αφιέρωσε στη Θεά Αφροδίτη ένα ξόανο.
Το μαρτύριο των Δαναίδων. Μετά την δολοφονία των συζύγων τους καταδικάστηκαν – εκτός της Υπερμνήστρας – από τους Κριτές του Κάτω Κόσμου να γεμίζουν με νερό ένα τρύπιο πιθάρι. Ένα ακόμη χαρακτικό από τα 60 της συλλογής Mr Favereau, τα οποία δημοσίευσε ο Αbbe de Marolles, στο βιβλίο του « Ο Ναός του Μουσών».
Ο χώρος του Κριτηρίου πιστεύεται πως βρισκόταν στους πρόποδες της Λάρισας, στον ισοπεδωμένο χώρο που σχηματίζεται πάνω από αναλημματικό τοίχο, βορειοανατολικά του αρχαίου θεάτρου και σε απόσταση 100 περίπου μέτρων από αυτό. Αποτελείται από ένα εντυπωσιακό άνδηρο, διαστάσεων 35Χ21 μ., στο οποίο οδηγούσε μια κεντρική κλίμακα. Ένα τμήμα της επιφάνειάς του είναι λαξευμένο στο βράχο και το υπόλοιπο στηρίζεται σε ανάχωμα, που το κρατάει ένας πολυγωνικός αναλημματικός τοίχος. Η παρουσία αναθηματικών ενεπίγραφων ανάγλυφων, που εικονίζουν τις «Επιτελίδες», θεότητες που σχετίζονται με την απονομή δικαιοσύνης, οδήγησε στην ταύτιση του κτηρίου με το «Κριτήριο», χώρο δικαστηρίου, ίσως το αρχαιότερο της πόλης.
Ο Vollgraff βρίσκει μεγάλη ομοιότητα του
αργείτικου Κριτηρίου με τον αθηναϊκό
Άρειο Πάγο, όπου ο
Ορέστης, υιός του
Αγαμέμνονα των
Μυκηνών, αθωώθηκε, σύμφωνα με τον Ευριπίδη. Ο χώρος αυτός πήρε τη σωζόμενη διαμόρφωση στα ρωμαϊκά χρόνια, από τον 6ο έως τον 3ο αιώνα π.Χ.
Στο χώρο αυτό ο Ρωμαίος αυτοκράτορας
Αδριανός, στα μισά του 2ου μ.Χ. αιώνα, έκτισε το Νυμφαίο, μια
μνημειακή κρήνη, τύπου
«Νυμφαίου-Σπηλαίου»για την περισυλλογή και τη διοχέτευση στην πόλη του Άργους του νερού, που μετέφερε το
Αδριάνειο Υδραγωγείο. Το Αδριάνειο Υδραγωγείο, έργο του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αδριανού, στο βόρειο τμήμα της πόλης ήταν ένα υδραγωγείο, μήκους 30 χιλιομέτρων περίπου, κτισμένο με πέτρες και κορασάνι (στεγανή λάσπη από τριμμένα κεραμικά),που μετέφερε το νερό από το χωριό του Κεφαλόβρυσου στην πόλη του Άργους.
Το Κριτήριον του Άργους – Φωτογραφία: Σαράντος Καχριμάνης
Το νυμφαίο αποτελείται από δύο δεξαμενές για νερό σκαλισμένες στο βράχο, από τις οποίες ξεκινούσε το κεντρικό δίκτυο υδροδότησης της πόλης. Τμήμα της θολωτής κατασκευής ήταν λαξευμένο στο βράχο, ενώ το υπόλοιπο ήταν δομημένο με οπτόπλινθους και είχε καμαρωτή στέγη. Το νερό εισερχόταν στην κρήνη από ένα στόμιο και αναπηδούσε από το αριστερό χέρι ενός αγάλματος του αυτοκράτορα ευεργέτη, που βρισκόταν σε κεντρικό σημείο του κτιρίου, γεμίζοντας τη δυτική δεξαμενή μετάγγισης. Στη συνέχεια, το νερό περνούσε στην ανατολική δεξαμενή πάνω από μία υδραυλική κλίμακα, δημιουργώντας καταρράχτη.
Σήμερα το «Κριτήριο» και «Νυμφαίο» συνδέεται με το
αρχαίο θέατρο του Άργους με ένα πλακόστρωτο μονοπάτι, που προσφέρει εκπληκτική πανοραμική θέα της πόλης. Στη διαδρομή μάλιστα υπάρχει και ένα ανάγλυφο πάνω σε ασβεστολιθικό βράχο, που στο δεξιό του τμήμα εικονίζει έφιππη ανδρική μορφή με τ’ άλογο να βαδίζει προς τ’ αριστερά και τον ιππέα να κρατά στρογγυλή αργείτικη ασπίδα και δόρυ. Στο αριστερό τμήμα εικονίζεται κρατήρας με κωνικό πόδι, όπου στα δεξιά του ανελίσσεται ένα φίδι με το κεφάλι του να φτάνει στο χείλος του αγγείου. Ο λαός το έχει ταυτίσει με τον
Αη Γιώργη που σκοτώνει το φίδι. Το ανάγλυφο αυτό χρονολογείται στα τέλη του 4ου – αρχές του 5ου π.Χ. αιώνα. Ανάλογα ανάγλυφα λατρευτικού χαρακτήρα έχουν εντοπιστεί στους πρόποδες των λόφων της Λάρισας και της Ασπίδας.
Αυτός ο χώρος του Άργους με την ιστορία που χάνεται στο μύθο παραμένει αφανής και αναξιοποίητος σήμερα. Οι πολίτες τον αγνοούν, οι αρχές τον υποβαθμίζουν με τη στάση τους και οι φορείς δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα να τον αξιοποιήσουν, ενώ προσφέρεται ως χώρος για την πραγματοποίηση ποιοτικών εκδηλώσεων. Βρίσκεται στις υπώρειες του ιστορικού κάστρου του Άργους, παρέχει πανοραμική θέα της πόλης, έχει μεγάλη ιστορία, προσφέρει υποβλητική ατμόσφαιρα, ειδικά τους θερινούς μήνες. Θα μπορούσε να αναδειχθεί με τη διοργάνωση μουσικο-θεατρικών ή άλλου είδους εκδηλώσεων στον περιβάλλοντα χώρο του, αφού πρώτα, φυσικά, διαμορφωθεί κατάλληλα, και να αποτελέσει συγκριτικό πλεονέκτημα για την ιστορία και την πολιτιστική ζωή της πόλης.
Το γεγονός ότι δεν έχει εύκολη πρόσβαση με αυτοκίνητο μπορεί να είναι και πλεονέκτημα. Θα έδινε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για έναν μικρό περίπατο από το παρκινγκ της λαϊκής αγοράς μέχρι εκεί από τα κάθετα προς την οδό Γούναρη πλακόστρωτα δρομάκια και για μια βόλτα στην περιοχή της Φορονέως, που δεν υπολείπεται σε γραφικότητα της αθηναϊκής Πλάκας ή του παλιού
Ναυπλίου.
«Δεύτερη Ανάγνωση |Γεγονότα και έθιμα που σημαίνουν κάτι…», Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη
Η Χάρις Τσεκούρα παρουσιάζει τη νέα της δουλειά με
τίτλο "Αντιγόνη Τ.". Η γυναίκα χωρίς καταφύγιο, μόνη σε κάθε πίνακα, στη φυσική
της υπόσταση. Η γύμνια της βαρύνει ακόμα περισσότερο τη μεγαλειώδη ύπαρξή της.
Πέρα από την εξωτερική της αναπαράσταση, διεγείρει συναισθήματα όσο και η ίδια η
φύση. Τα δέντρα, οι γκρεμοί περιέχονται σ' αυτά τα σώματα. Οι φόρμες ξεκάθαρες,
οι σκιές καθαρές, όλα ευανάγνωστα, πάνω από τις πλούσιες σε χρώμα επιφάνειες. Οι
φιγούρες κυριαρχούν σε κάθε πλάνο, χωρίς ομίχλες, φορτισμένες από την ίδια τους
τη φύση. Ποζάρουν με την υπεροχή της κορυφής ενός βουνού και ονειρικές μαζί,
μοιράζονται μαζί μας το δέος και την ποιητικότητά τους στα άχραντα των μυστηρίων
της ίδιας της ζωής. 
Δεύτερο κτύπημα στον Ευάγγελο Βενιζέλο μέσα σε λίγα 24ωρα μετά την
απόφαση της επαναφορά των μηχανοκινήτων και των μαχητικών αεροσκαφών στις
παρελάσεις των Ενόπλων Δυνάμεων από τους "παιτριωτικούς θύλακες" της κυβέρνησης:
AΝΩΝΥΜΟΣ είπε
Επίσης, αφέθηκε ελεύθερος υπό όρους ο ύποπτος για τον εμπρησμό του βιβλιοπωλείου «Ιανός», καθώς οι μάρτυρες που κλήθηκαν στον ανακριτή δεν τον αναγνώρισαν.
Στον πρώτο επιβλήθηκαν οι περιοριστικοί όροι της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα, της συμμετοχής σε διαδηλώσεις και η εμφάνιση σε αστυνομικό τμήμα σε τακτά διαστήματα.
O ίδιος φέρεται να αμφισβητεί τα στοιχεία της δικογραφίας, τόσο το φωτογραφικό υλικό, όσο και την ανώνυμη επιστολή που τον «έφερε» κατηγορούμενο για τον εμπρησμό της Marfin.
Υποστηρίζει ότι στοχοποιήθηκε από την Αστυνομία με μια ανώνυμη επιστολή πολίτη, που, όπως αναφέρει, είναι ανίσχυρη νομικά.
Στην επιστολή σημειώνεται ότι ο κατηγορούμενος και άλλα δύο άτομα που κατονομάζονται, ήταν «επικεφαλής» των επεισοδίων στην Κερατέα και «μπροστάρηδες στο κάψιμο της τράπεζας».
Φέρεται, επίσης, να επισημαίνει πως ο ανακριτής της υπόθεσης έλαβε αρνητική απάντηση όταν ζήτησε, τον περασμένο Νοέμβριο από την Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών (ΔΕΕ),να ταυτοποιήσει φωτογραφίες του με αυτήν του μασκοφόρου δράστη του εμπρησμού.
Ο κατηγορούμενος επικαλείται φωτογραφίες του από κάμερες ασφαλείας, στις οποίες φαίνεται στις 13.44 μ.μ. της ημέρας εκείνης, να βρίσκεται στην Ομόνοια και να φορά διαφορετικά ρούχα από αυτά που φορά σε φωτογραφίες ο δράστης, στις 14.00 μμ έξω από την Marfin.
Από τους έξι αστυνομικούς που έχουν καταθέσει, σύμφωνα με πληροφορίες του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων, ένας μόνο φαίνεται να υποστηρίζει ότι τα χαρακτηριστικά και ο σωματότυπος του κατηγορουμένου μοιάζουν με αυτά του δράστη.
Στον κατηγορούμενο που είναι 32 ετών, ομογενής απο το Καζακστάν, επιβλήθηκαν οι περιοριστικοί όροι της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα και της υποχρέωσης εμφάνισης, δύο φορές τον μήνα, σε αστυνομικό τμήμα.
Ο 32χρονος αρχικά αναγνωρίστηκε από υπάλληλο του βιβλιοπωλείου να έχει ομοιότητες με έναν από τους δράστες της επίθεσης, με βάση φωτογραφίες της αστυνομίας από το πλήθος των διαδηλωτών.
Στην συνέχεια, όμως, όταν στον εν λόγω υπάλληλο επιδείχθηκαν φωτογραφίες του 32χρονου κατέθεσε ότι δεν τον αναγνωρίζει.
Το ίδιο συνέβη και με άλλον αυτόπτη μάρτυρα, ο οποίος, αρχικά από φωτογραφίες πλήθους, έδωσε πιθανότητα «70%» να είναι δράστης της επίθεσης στο βιβλιοπωλείο ο 32χρονος, αλλά εκ των υστέρων δεν τον αναγνώρισε.
Η υπόθεση έσκασε σα βόμβα το πρωί της Παρασκευής, όταν η Κρατική Ασφάλεια, μιμούμενη τα κατορθώματα της αντιτρομοκρατικής, προχώρησε σε «αιφνιδιαστικά» … προαναγγελθείσες και προπαρασκευασμένες από το επικοινωνιακό ιερατείο της προπαγάνδας προσαγωγές.
Προσαγωγές, τις οποίες πλάσαραν στα συνεργαζόμενα μέσα ως «συλλήψεις», δημιουργώντας ευθύς εξαρχής με υποδόρια γκαιμπελική μέθοδο την ψευδαίσθηση στην κοινή γνώμη, πως έπιασαν τους δράστες. Παλιά τους τέχνη κόσκινο. Απλώς να θυμίσουμε, πως η ίδια ακριβώς υπηρεσία, με την ίδια εξίσου επικοινωνιακή στρατηγική, «εξιχνίασε» όπως ίσως θα θυμάστε και την πολύκροτη υπόθεση της Κωνσταντίνας Κούνεβας, καταδιώκοντας ως δράστη έναν πρώην συνάδελφο της.
Και μπορεί η συνείδηση της κοινής γνώμης να θεωρεί ότι η υπόθεση έχει κλείσει, ο φάκελος που αραχνιάζει στο χρονοντούλαπο της Θέμιδας, εξακολουθεί να διατηρείται στο μούσκιο με την κόκκινη σφραγίδα «Ανεξιχνίαστη Υπόθεση».
Η τρίτη και τελευταία φορά που η υπόθεση «εξιχνιάστηκε» ήταν στις αρχές Ιουλίου του 2010, όταν παλινδρόμησε για μια ακόμα φορά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και μάλιστα ενώ είχε προηγηθεί τον Δεκέμβρη του 2009 επικήρυξη του δράστη με 1.000.000 ευρώ από το τότε υπουργό Προστασίας του Πολίτη, τον πολύ Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.
Δεν είναι όμως το περιστατικό της Κούνεβα το μοναδικό όπως θα δούμε παρακάτω, που χρησιμοποιήθηκαν ακριβώς τα ίδια υλικά προπαγανδιστικής στρώσης, ώστε να σερβιριστεί στην πρόθυμη κοινή γνώμη για εξαγνισμό και εξιλεωτική κάθαρση της τραγωδίας, η σύλληψη συγκεκριμένων και συγκεκριμένης πολιτικής προέλευσης δραστών, ως προέκταση της οργανωμένης προσπάθειας για τη δαιμονοποίηση ενός παραδοσιακού αντικαθεστωτικού χώρου.
Στο σημείο αυτό παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε πως βίωσε την προσαγωγή του ένας από τους 4 εν δυνάμει ύποπτους, με επιστολή του που αναρτήθηκε στο Athens.indymedia.org την Πρωτομαγιά. «Με πήγαν σε κάποιον διαμορφωμένο χώρο-δωμάτιο μου είπαν να μπω μέσα πρώτα μόνος, ύστερα με κάποιον της ασφάλειας δίπλα μου, και ύστερα πάλι μόνος, δίνοντας μου να φορέσω το καπέλο που είχαν κατασχέσει από το σπίτι μου, ολοκληρώνοντας για αυτούς έτσι την διαδικασία της “αναγνώρισης” αφού, απ ότι κατάλαβα είχαν περάσει κάποιοι μάρτυρες, εξωτερικά του χώρου ώστε να με αναγνωρίσουν».
Η Κρατική Ασφάλεια λοιπόν, έκανε το πρωινό της Παρασκευής στις 29 του μήνα το ντου, τσουβάλιασε αρχικά τρεις και στη συνέχεια ακόμη ένα νεαρό υπήκοο Καζακστάν, παρουσίασε τις προσαγωγές ως συλλήψεις και πραγματοποίησε κατ’ οίκον έρευνες, σε μια προσπάθεια ανακάλυψης κάποιου ενοχοποιητικού στοιχείου.
Γιατί οι μαρτυρίες αυτοπτών, όπως έχει αποδείξει η εμπειρία του παρελθόντος κατακρημνίζονται σα χάρτινος πύργος και τα εκατοντάδες βίντεο που θα εμφανίσουν, δεν δείχνουν κάποιον από τους ύποπτους έξω από το κρεματόριο της Marfin, ή από τον «Ιανό».
Γιατί όμως τότε έγιναν οι κατεσπευσμένες προσαγωγές, με την Ασφάλεια να πειθαναγκάζεται εκ των πραγμάτων ν’ αφήσει ελεύθερους τη νύχτα όλους όσοι διέσυρε κι εξέθεσε ως κατά συνθήκη δράστες, για να τους ξανακαλέσει σήμερα για ανωμοτί καταθέσεις ως εν δυνάμει ύποπτους;
Πλησίαζε η μαύρη επέτειος και το θέμα θ’ ανέβαινε ψηλά στα ερευνητικού χαρακτήρα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ. Γι αυτό λοιπόν, φρόντισαν να διαρρεύσουν σε συνεργαζόμενα μέσα μέχρι και φωτογραφίες από τη στιγμή της υποτιθέμενης «διανομής» των εμπρηστικών υλών πριν από την επίθεση, στην οποία μάλιστα «διανομή», ενέπλεξαν και μία γυναίκα- φάντασμα. Λίγες ώρες αργότερα, φρόντισαν να προχωρήσουν στις κινηματογραφικού χαρακτήρα προσαγωγές.
Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια λοιπόν. Οι προβολείς της όποιας έρευνας θα στρέφονταν αριστοτεχνικά στις … ραγδαίες «εξελίξεις» και η κοινή γνώμη δεν θα χλεύαζε την εξακολουθητική αδυναμία της αστυνομίας να διαλευκάνει μία ακόμα πολύκροτη εκκρεμή υπόθεση. Άλλωστε, ακολουθούσε σε χρονική απόσταση αναπνοής επίκαιρο τηλεοπτικό αφιέρωμα.
Το γεγονός ότι μεταξύ των «στοιχείων» που βρέθηκαν στις κατ’ οίκον έρευνες είναι ένα πτυσσόμενο κλομπ, μια μάσκα με αποσπώμενο φίλτρο ίδια με αυτή που πιθανολογείται ότι θα φορούσαν οι φονιάδες της Marfin και μία σειρά αντιεξουσιαστικού έντυπου υλικού, δεν πτόησε τους σεναριοπλόκους.
Έλα όμως που οι ίδιοι σε παλιότερες διαρροές … «σεμνύνονταν» πως τουλάχιστον ο ένας από τους 4 εν δυνάμει ύποπτους ήταν υπό παρακολούθηση από κλιμάκιο αστυνομικών της αντιτρομοκρατικής την ημέρα της τραγωδίας και έλεγαν ότι τον έχασαν μόλις αναμείχθηκε στο πλήθος; Τον παρακολουθούσαν επειδή τον θεωρούσαν ύποπτο για συμμετοχή στο … επαναστατικό ταμείο!
Και για να μην ξεχνιόμαστε. Ακριβώς με τα ίδια μέσα και επικοινωνιακές τεχνοτροπίες, είχαν κατασκευάσει την υπόθεση του σπιτιού στην περιοχή του Γκύζη, το οποίο εμφάνισαν ως το φυτώριο της πιο σκληρής κι αμείλικτης εκδοχής της νεοτρομοκρατίας, για να πέσουν τελικά στην παγίδα που οι ίδιοι έστηναν.
Η ίδια αστυνομική υπηρεσία άλλωστε, όπως ήδη σημειώσαμε κατήγαγε θρίαμβο με τη διαλεύκανση της υπόθεσης της Κωνσταντίνας Κούνεβα, που αν η ίδια δεν απέκρουε κατηγορηματικά τη σκευωρία (άλλη θα ήταν η τροπή εάν διατηρούσε κάποιες επιφυλάξεις) ο παλιός συνάδελφος της και βασικός κατά την αστυνομία ύποπτος Σωτήρης Τζιντζίφης, θα σάπιζε σε κάποια φυλακή. Ίσως δε εξαιτίας της στάσης της, κάποιοι να ατύχησαν στο … διαμοιρασμό της επικήρυξης μαμούθ.
Κι επειδή ίσως ενδεχομένως το έχετε λησμονήσει, η συγκεκριμένη υπηρεσία είναι αυτή που εξιχνίασε και συνέλαβε τους δράστες της επίθεσης κατά του πρώην υπουργού και νυν βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Κώστα Χατζηδάκη, όπως επίσης έχει ανακαλύψει όλους τους υπαίτιους των απανωτών βίαιων επιθέσεων κατά δημοσιογράφων, παραγόντων της διαιτησίας και του αθλητισμού.
Για να μη θυμηθούμε ότι μας «ξεφούρνισαν» κάποια στιγμή ως κορυφαία μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, τρεις νεαρούς στο σπίτι των οποίων κατάσχεσαν μικρή παρτίδα βεγγαλικών. Εκτός από την πιτσιρικαρία τότε, είχαν προσαγάγει και τη … μητέρα του ενός, εκλαμβάνοντας την προφανώς ως την σιδηρά ηγερία της νεοτρομοκρατίας. Για τέτοιες επιτυχίες μιλάμε.
Λέξεις 560
Η τραγική υπόθεση της Marfin ωστόσο δεν έχει μόνο την αστυνομικής φαντασιοκοπίας του πράγματος πλευρά. Υπάρχει και η ακόμα περισσότερο σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, που τη σχηματοποιεί η όποια πιθανή- ενδεχόμενη ευθύνη της τράπεζας στην παγίδευση μέσα στο κρεματόριο των τριών υπαλλήλων και του αγέννητου ακόμη βρέφους.
Στις 24 Σεπτεμβρίου του 2010, η εφημερίδα «Το Βήμα» έφερε στο φως το πόρισμα που συνέταξε τον Ιούλιο ο επιθεωρητής Εργασίας Θεοδόσιος Πανταζόπουλος. Η αποκάλυψη της εφημερίδας που δεν διαψεύστηκε, παρέθετε τις διαπιστώσεις από τις απανωτές αυτοψίες του κ. επιθεωρητή.
Σύμφωνα με το πόρισμα, «η μοναδική έξοδος κινδύνου του υποκαταστήματος που βρισκόταν στον ισόγειο χώρο του κτιρίου δίπλα από την κύρια είσοδο της τράπεζας, δεν χρησιμοποιήθηκε από τους εργαζόμενους γιατί στο ισόγειο είχε ξεσπάσει η πυρκαγιά και η ατμόσφαιρα από τον πολύ καπνό ήταν αποπνικτική και αυθόρμητα όλοι οι εργαζόμενοι για να διασωθούν ανέβαιναν προς τα επάνω θεωρώντας πιο ασφαλή τη διαφυγή τους. Επιπλέον αναφέρθηκε από τους εργαζόμενους ότι η θύρα – έξοδος κινδύνου του ισογείου (που δεν θα πρέπει να κλειδώνεται για να μπορεί να ανοιχθεί εύκολα και άμεσα από κάθε πρόσωπο που θα χρειαστεί να την χρησιμοποιήσει) άνοιγε μόνο αν έσπρωχνε κάποιος την μπάρα πανικού της ίδιας της θύρας και συγχρόνως πατούσε και ένα κουμπί σε ένα φορητό τηλεχειριστήριο, που ήταν το μοναδικό σε όλο το χώρο και βρισκόταν στο γραφείο της διευθύντριας στο ισόγειο.
Τη στιγμή του συμβάντος με την ύπαρξη του καπνού θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο αν όχι αδύνατο να βρεθεί το μοναδικό τηλεχειριστήριο και να χρησιμοποιηθεί, συγχρόνως με το σπρώξιμο της θύρας για να μπορεί να ανοίξει η θύρα – έξοδος κινδύνου. Επίσης υπάρχουν μαρτυρίες εργαζομένων όπου αναφέρουν ότι το συγκεκριμένο γραφείο είχε πιάσει πρώτο φωτιά που σημαίνει ότι το τηλεχειριστήριο θα είχε καταστραφεί».
Τι όμως όφειλε κατά το πόρισμα να πράξει ο εργοδότης προκειμένου να εξασφαλίσει συνθήκες ασφαλούς εκκένωσης του κτιρίου; «Να λαμβάνει όσον αφορά την πυρασφάλεια και την εκκένωση τα αναγκαία μέτρα τα οποία θα είναι προσαρμοσμένα στο μέγεθος και στη φύση των δραστηριοτήτων της επιχείρησης.
Τέτοια μέτρα είναι:
Α. Η κατάρτιση (από τον εργοδότη) σχεδίου διάσωσης-διαφυγής με χάραξη, διευθέτηση οδών διάσωσης και εξόδων κινδύνου οι οποίες δεν πρέπει να κλειδώνονται προκειμένου να μπορούν να ανοιχθούν εύκολα και άμεσα από κάθε πρόσωπο που θα χρειαστεί να τις χρησιμοποιήσει.
Να επιμορφώνονται-εκπαιδεύονται οι εργαζόμενοι πάνω σε θέματα πυρασφάλειας, πυρόσβεσης και εκκένωσης των χώρων και με πραγματοποίηση ασκήσεων τακτικά, για δοκιμή του σχεδίου διάσωσης-διαφυγής με ορισμό εργαζομένων καθοδηγητών κατάλληλα επιμορφωμένων, ώστε σε περίπτωση κινδύνου οι εργαζόμενοι να μπορούν να διασωθούν. Όλοι οι εργαζόμενοι που ρωτήθηκαν ανέφεραν ότι δεν είχε γίνει καμία εκπαίδευση – αναμόρφωση – επιμόρφωση και ούτε είχε ποτέ πραγματοποιηθεί κάποιου είδους άσκηση εκκένωσης του κτιρίου.
Μόνο μία εργαζόμενη ανέφερε ότι είχε γίνει κάποια χρονική στιγμή επίδειξη της χρήσης των πυροσβεστήρων και ότι είχαν διανεμηθεί ενημερωτικά φυλλάδια για θέματα πυροπροστασίας σε όλο το προσωπικό χωρίς να θυμάται πότε.
Β. (Ο εργοδότης οφείλει) να διαθέτει πιστοποιητικό πυρασφάλειας που εκδίδεται από την πυροσβεστική υπηρεσία. Για το πιστοποιητικό αυτό απαιτείται να γίνει μελέτη του χώρου της εγκατάστασης όπου θα αναφέρονται τα συγκεκριμένα μέτρα πυρόσβεσης – πυροπροστασίας που προβλέπονται από τη νομοθεσία για τη συγκεκριμένη φύση και δραστηριότητα της επιχείρησης ανάλογα με την έκταση, το είδος και τον αριθμό των εργαζομένων και τρίτων (όπως αριθμός εξόδων κινδύνου, είδος και ποσότητα εξοπλισμού πυρόσβεσης κλπ.).
Η επιχείρηση δεν είχε το προαναφερόμενο πιστοποιητικό».
Αλήθεια, ποια να είναι η τύχη του επιβαρυντικού για την εταιρεία πορίσματος;