Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015
Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015
Η Ακριόκορη...
Αμίλητες στέκουν οι ξερολιθιές στην απάνω στράτα, ακόμη και σήμερα δε μαρτύρησαν, δεν έγιναν ποτέ ρουφιάνες!
Κρύβουν γερά μέσα στα ατσαλένα σπλάχνα τους το ανείπωτο μυστικό της.
Εκεί σχεδόν κάθε νυχτιά η ακριόκορη παράχωνε τα κακογραμμένα ερωτικά της ραβασάκια. Πρώτα σταυροκοπιόταν και μετά τα...
δίπλωνε με τέτοια μανία που τα έκανε να μοιάζουν με κάτι μικρά και περίεργα στραπατσαρισμένα χάρτινα κουτάκια. Πίστευε πως έφταναν με έναν μαγικό τρόπο στα χέρια του πιθανού εραστή, εκείνου του ξένου, που από χρόνια είχε ματιάσει.
Όλα της τα χρόνια πέρασαν στην προσμονή του, και όσο εκείνος δε φαινόταν το κορούλι βάραινε και γινόταν γυναίκα, όμως πείσμωνε πιο πολύ, θυμόταν τα λόγια του πατέρα και της μάνας και παραμιλούσε μέχρι και στα περαστικά γατιά.
-Αυτή δεν ήταν σα τα άλλα κορούλια, ήταν η πρώτη, η καλύτερη καιδεν θα τη διάλεγε κανείς!
"verena"
Εκείνη θα ξεχώριζε τον πιο σπουδαίο, τον πιο όμορφο, τον πιο καλόγνωμο, μα το πιο ξεχωριστό παληκάρι, θα ήταν και φορτωμένο πτυχία και λεφτά.Έλεγε πως μπορούσε να δει όσα δεν έβλεπαν μαζί όλοι οι άλλοι και έτσι σε πείσμα των γειτόνων μα και ολόκληρου του χωριού, θα ζούσε καλύτερα κι από τα πιο καλογραμμένα παραμύθια.
Το κορίτσι ήταν μαθημένο στα πούπουλα, είχε πιο πολλά λούσα κι από τις πριγκιπέσσες των μαυρόασπρων περιοδικών κι όσο για χάδια, παιγνίδια και αγάπες δεν υπήρχε όμοιο τους.
Βλέπεις ήταν μοναχοκόρη και μάλιστα διπλοκανακαρά, δηλαδή δεν έφτανε που θα κληρονομούσε όλη τη περιουσία των γονιών, υπήρχε και μια αγαθή άκληρη θεία, με αμέτρητα σπίτια και αγύριστα χωράφια που μέσα τους χόρευαν τρεχούμενα νερά, όλα αυτά τα είχε προικήσει στην ανηψιά με τη πρώτη ανάσα της.
Από τότε που ήταν μικρός άνθρωπος της έλεγαν να μην αγγίζει πουθενά, να μη νοιάζεται, όλα θα της τα προσέφεραν φρέσκα και βρεμένα μεσ' το πιάτο και έτσι έμαθε να μη βάζει σκοτούρες στο μυαλό της, για την ακρίβεια να σκέφτεται μονάχα τα στολίδια και την ομορφάδα της, να περιμένει τον καλό της, που δεν θα αργούσε να φανεί και να τη ταξιδέψει.
Οι χειμώνες έφευγαν με την ίδια μονότονη βαρεμάρα, μέχρι που σε ένα καλοκαιρινό γλεντάκι, από κείνα που γίνονται στις τσιμεντένιες αυλές που έχουν τα μικρά ξοκλήσσια, τον είδε και δεν χρειάστηκε να ρωτήσει ούτε το όνομα του.
Δεν ήταν πολύ ψηλός μα σε εκείνη φάνηκε να αγγίζει τα ταβάνια και από τότε σα να μπήκε μια σφήνα βαθιά μέσα στην αθώα καρδούλα της. Στην αρχή ήταν παιγνίδι, μήνες περίμενε το καλοκαίρι μόνο για να δει τα μάτια, την άκρη των χειλιών του και κείνος ούτε που γνώριζε, ούτε που καταλάβαινε τίποτε.
Όταν με τα πολλά μισομίλησε και ξεστόμισε στη μάνα για τον κρυφό της έρωτα έμαθε πως ο νέος δεν ήταν της δικής της τάξης, ένας φτωχός τρίτος γιος, μιας οικογένειας μεταναστών! Θα έπρεπε στα γρήγορα να τον ξεριζώσει μέσα από το θρόνο του μυαλού της.
Τότε η κόρη σκοτείνιασε και έχασε λίγο από το χρώμα της. Δεν είπε κουβέντα, το κατάπιε και άφησε την παράδοση να κυβερνήσει τη ζωή.
Η άμοιρη, ούτε που φαντάστηκε τι την περιμένει.
Λίγο καιρό αργότερα έφεραν έναν τύπο ασουλούπωτο, φορούσε και μια γραβάτα κοντόχοντρη σκέτη παλαμίδα, και το κορούλι όλο κρυφοκοιτούσε και γελούσε. Σχεδόν αμέσως τα βρήκαν και ανακοίνωσαν τα αρραβωνιάσματα. Και πάλι δεν έβγαλε λέξη.
Μιλιά δεν ακούστηκε από το στόμα της. Οι τουφεκιές έπεσαν και στο χωριό έγιναν οι πρέπουσες ετοιμασίες, πολύ σούσουρο και προικιά αμέτρητα, γεμάτα ναφθαλίνες, βγήκαν από τα αμερικάνικα μπαούλα.
Ήταν ένα ξεχωριστό νυφοστόλη, μα το μνημόνευαν όσο ζούσαν κάτι γεροντάκια όμως κανείς δεν άκουγε τέτοιες ιστορίες.
Να μη τα πολυλογώ φτάσαμε στους γάμους και η νύφη φόρεσε για λίγο μια γυαλισμένη κολαϊνα, τέσσερις-πέντε σειρές από πεντόλιρες, φλουριά και παλιά κωσταντινάτα έφταναν μέχρι τα γόνατα της, δεν τη στηχούσε και στα γρήγορα βρήκε μια δικαιολογία και τη ξεφορτώθηκε, τα πέταξε πάνω από το κορμί της.
Μουτρωμένη δεν έδειχνε διάθεση για χορούς και γλυκά μάτια, έκανε υπομονή να περάσουν οι μαντινάδες, τα κλάματα και τα απανωτά κεράσματα.
Στο τέλος της βραδιάς χαιρέτησε ευγενικά τον άντρα της, έπειτα ανέβηκε στο νυφικό κρεβάτι κι όταν ο νιόπαντρος ξεντύθηκε και αποφάσισε να ξαπλώσει κοντά της εκείνη αναντράνισε τα μάτια της και τον έσπρωξε βίαια παραπέρα.
-Είμαι κουρασμένη, σα ποθαμένη, δεν πας καλύτερα να ξαπλώσεις εκεί δα, κάτω στη πάγκα;
Του το είπε μέσα από τα δόντια της, έπειτα η νύφη γύρισε απότομα στο άλλο πλευρό και απομακρύνθηκε πέρα, στην άλλη άκρη του κρεβατιού, ανάσαινε βαριά μέχρι που κοιμήθηκε.
Αυτό γινόταν για πολλά βράδια μέχρι που το κορίτσι, που τότε ήταν δεν ήταν δεκαεπτά, ξεφούρνισε αληθινά βαριές κουβέντες.
-Εγώ θέλω να είμαστε σα τα αδέλφια, ούτε αγγίγματα, ούτε χαϊδέματα,αν δεν σου κάνει μάζεψε τα και πάρε δρόμο από το σπιτικό μου.
Είδε κι αποείδε ο ξενοχωριανός και ένα πρωινό, από τα αξημέρωτα, πρώτα πήρε το ξυράφι και καθάρισε από τις τρίχες το πρόσωπο του, μετά άνοιξε μια μικρή δερμάτινη βαλίτσα και έχωσε άτσαλα τα ρούχα του.
Δίχως λόγια και κρυφές ματιές, βγήκε στο κατώφλι στάθηκε μια στιγμή που έμοιαζε σα να ρούφηξε όλο τον αέρα του κόσμου κι έπειτα χάθηκε μια για πάντα από τη γειτονιά και το χωριό της. Όσο για κείνη, απόμωρό την ελέγαν ακριόκορη δηλαδή ήταν η κόρη η μονάκριβη,ούτε που ταραχτηκε είχε τη ξερολιθιά, που ήταν γεμάτη από τα μυστικά της.
Οι γονείς στράβωσαν λιγάκι, αλλά έδωσα τόπο στην οργή και δεν άργησαν να ξεκινήσουν τα σούρτα-φέρτα με τις προξενήτρες. Κι όμως τώρα τα πράματα ήταν αλλιώς, ούτε κουβέντα δεν ήθελε να ακούσει, έβαζε ένα μάνταλο και κλειδωνόταν στη μουσάντρα, ούτε σκιά ανθρώπου δεν ήθελε να θωρρεί μπροστά της.
Κάπως έτσι περάσαν όλα τα μεσαία χρόνια, εκείνα που κοιτάς τον καθρέφτη και νομίζεις ότι είσαι νιάτο και φτάνει ένα πρωινό που μετράς ρυτίδες και σταφιδιασμένα κρέατα, πρώτα σκιάζεσαι και μετά αναρωτιέσαι φωναχτά, αν είσαι εσύ ή μήπως κάποιος άλλος φόρεσε το μυαλό σου.
Τότε λοιπόν κι αφού έθαψε πρώτα τον πατέρα και έπειτα αποχαιρέτισε με περίσσιο πόνο τη μανούλα της, ξέμεινε μονάχη να κυβερνά περιουσίες. Μπαούλα με νυφικά ασπρόρουχα κιτρίνισαν και γρήγορα τα κατάπιε ο σκόρος, όσο για τις λίρες και τα σπαρμένα μετόχια αυτά τα σκόρπισαν οι πέντε ανέμοι.
Στην αρχή κάτι προσπάθησε να κάμει μα σύντομα έπαψε να δίνει σημασία, περίμενε από τους γειτόνους να φροντίσουν για τη βρωμιά και την απλυσιά της.
Στεκόταν ώρες αμέτρητες στον ήλιο, καθισμένη πάνω σε μια ραϊσμένη ξύλινη καρέκλα, εκεί πάνω στο χορταριασμένο δώμα του σπιτιού της, και έμοιαζε να αγναντεύει πέρα κάποια θάλασσα.
Πουθενά δεν κοίταζαν τα μάτια της, είχαν γυρίσει προς τα μέσα και μετρούσαν τα χαμένα καλοκαίρια. Δεν έβρισκε κανένα λάθος, δεν είχε πουθενά γωνιά για να σκοντάψει, όλα γινήκαν όπως έπρεπε κι όμως κάτι, κάπου, στράβωσε. Έτσι έσβησαν ψυχές και σώματα δίχως να μυρίσει τη φωτιά, από τις καμμένες σάρκες.
Κάποτε πέρασε και η εποχή της αυτοκριτικής, η ραϊσμένη καρέκλα έγινε χίλια κομμάτια, σωριάστηκε και το βουλιαγμένο δώμα του σπιτιού, μα όλα πια έμοιαζαν με τη συνείδηση της.
Η ακριόκορη ήταν μια άγνωστη ξεμαλλιασμένη γριά που δεν είχε άνθρωπο να σταθεί στο σκαλοπάτι του σπιτιού της.
Όλοι ήταν βιαστικοί με τα δικά τους όνειρα να φέγγουν πίσω από τις κόγχες των ματιών τους. Μόνο κάτι περαστικές πελώριες φουρόγατες μύριζαν κι έκαναν την ανάγκη τους κοντά της.
Ένα βαρύ χειμώνα έκαμε δυο μέρες να ακουστεί, την βρήκαν μπρούμυτα μέσα σε μια στοίβα ραβασάκια που τα χε διπλωμένα σε μικρά τοσοδούλικα τετραγωνάκια, έτοιμα να τα σφηνώσει μέσα στις χαλασμάες της ξερολιθιάς. Η μικρή καμπάνα χτύπησε πένθιμα μα εντελώς βαριεστημένα και μερικοί γέροι θαμώνες του καφενείου άφησαν κάτω τα χαρτιά και ρώτησαν. Μόλις έμαθαν το νέο γύρισαν στους απέθαντους Βαλέδες.
Την έθαψαν βιαστικά στο νεκροταφείο του χωριού, έριχνε βροχή με το τουλούμι, ήταν λιγοστά τα κλάματα και δεν ακούστηκαν μοιρολόγια, αφού δεν απομείναν συγγενείς, μήτε κάποιοι γνωστοί για να θυμούνται περασμένα μεγαλεία και κεράσματα.
Κανείς δεν έκαμε τον κόπο να ξεδιπλώσει εκείνα τα μικρά χάρτινα τετραγωνάκια, τα σημειώματα της, που βρέθηκαν πλάι στο άψυχο κορμί της. Αυτά έλιωσαν πιο γρήγορα από κείνη.
Όσο για τη ξερολιθιά, αυτή ακόμα στέκει στην απάνω στράτα, κοιτά και καμαρώνει τα νέα κορούλια, βαρυακούει και είναι έτοιμη να σωριαστεί όμως μαθαίνει όλα τα νέα του χωριού, μα για εκείνα,
τα παλιά μεγαλεία ή τα ανείπωτα δράματα, ακόμη κρατά σφαλισμένο το στόμα της...
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015
ΜΟΥΖΑΛΑΣ : ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΘΕΣΗ ΜΑΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΕΝΑ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ...
Ευρωπαϊκό και εθνικό χαρακτήρισε το πρόβλημα των προσφυγικών ροών ο αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μουζάλας, ...
ο οποίος παρομοίασε την κατάσταση με το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Από το βήμα της Βουλής, ο κ. Μουζάλας με εμφανή διάθεση συνεργασίας απηύθυνε κάλεσμα σε όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου να συζητήσουν προκειμένου να δοθεί μία εθνική λύση στο ζήτημα και να παραμερίσουν τα “blame game”.
Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015
Απόνερα γένους θηλυκού
Της Κατερίνας Δήμα (Fullmoon)
Της Κατερίνας Δήμα (Fullmoon)
Το βυζί της Μπαζιάνα δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Τίποτα στη Μπαζιάνα δεν με ενδιαφέρει, ούτε με ενδιέφερε ποτέ, ούτε ξεγελάστηκα ποτέ για το αντίπαλο δέος του συστήματος που θα ήταν ο δικός της μπουμπούκος, γιατί μέσα στον καπιταλισμό απλά αλλάζει ο Μανωλιός και βάζει τα ρούχα του αλλιώς. Ούτως ή άλλως η ιστορία έχει πάρει το δρόμο της. Τουλάχιστον έτσι λένε κάποιοι, ενώ...
κάποιοι άλλοι πιστεύουμε πως δεν απόκλινε και ποτέ, από τη λασπουριά που έχει χαράξει για δρόμο.
Εκείνο όμως που με ενδιαφέρει σε αυτό τον οχετό εκεί δίπλα στη φωτογραφία, που κάποιοι αποκαλούν κριτική, υποβαθμίζοντας σε τέτοιο βαθμό την έννοια της κριτικής, είναι ότι περικυκλώνομαι από τόσο ραγιαδοθρεμμένες δούλες που αυτοαποκαλούνται γυναίκες, ώστε να βιάζουν ψυχικά και συναισθηματικά ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό -αφού σε αυτό το φύλο ανήκουν κι εκείνες- εφόσον όχι μόνο αποδέχονται με τέτοια ευκολία τα στερεότυπα για τη γυναίκα, αλλά τα αναπαράγουν με τόση βαρβαρότητα, και αίσθηση ανελευθερίας που ούτε άντρες δεν θα τολμούσαν, γιατί θα είχαν τη μύγα μην τους την πέσουν οι φεμινίστριες.
Εμείς δηλαδή δεν έχουμε Ταλιμπάν και ISIS. Έχουμε τα νεοφιλελε τσόκαρα, να μας λένε ότι στην κοινωνία του θεάματος, που η γυναίκα είναι ένα κομμάτι κρέας πιο κερδοφόρο κι απ’ τη μαζική εκμετάλλευση των ζώων, οφείλει να έχει το βυζί τσίτα, φράπα, και δεν ξερωγω τι άλλο, λες και δεν έχει δικαίωμα να βιώνει την ελευθερία της αυτοδιάθεσης χωρίς να είναι σκλάβα στην εικόνα-απαίτηση που λέει ότι το βυζί της δημιουργήθηκε για το οφθαλμόλουτρο τέρψης του άντρα, κι όχι για να είναι το εργαλείο θηλασμού και θρέψης των παιδιών της.
Γιατί φυσικά, σε μια άλλη διάσταση, πιο φιλική προς την εξοικείωση με τον εαυτό μας (που βέβαια σιγά μην επέτρεπε ο καπιταλισμός τέτοια ψυχική χειραφέτηση για να απωλέσει τους μηχανισμούς χειραγώγησής μας), το στήθος όπως και κάθε σημείο του σώματός μας, θα μπορούσε μέσα στην αρχετυπική του λειτουργία και βιολογικά και κοινωνικά να διατηρεί όλα τα γοητευτικά χαρακτηριστικά της ζωοδότριας και ζωογόνου πηγής που είναι, όσο πεσμένο κι αν είναι. Αλλά τόσο πολύ η Δύση έχει αποσχιστεί από τον ίδιο της τον εαυτό, τόσο πολύ μισεί το «είναι» της, τόσο πολύ έχει εγκλωβίσει όλα της τα πρότυπα μέσα στην ύλη και σιχαίνεται τη σκια της που πρέπει να την πετσοκόψει σε μια άλλη για να πλουτίζουν οι βιομηχανίες παντός τύπου, ώστε η ιδέα και μόνο του «πεσμένου στήθους» φαντάζει απωθητική, κι ας παίρνουν ζωή όλοι -μα όλοι- χάρη σε αυτό.
Γιατί προφανώς για την κάθε σιλικόνη με πόδια είναι μια σύνθετη ιδέα (σαν το μαθηματικό matrix του Jordan ας πούμε, και γκούγκλαρέ το μωρή ηλίθια, μπας και μάθεις και κάτι πέρα απ’ τις μπανέλες και τα στράπλες), η ιδέα ότι αφότου μια γυναίκα θήλασε τα παιδιά της, η εικόνα και η εμφάνιση του στήθους της μπορεί να παραμένει αντικείμενο προσωπικής αισθητικής και διαχείρισης και όχι αντικείμενο του μάρκετινγκ του θεάματος. Και καθόλου δεν τους περνάει από τα μπικουτί που έχουν για εγκέφαλο ότι έτσι δίνουν άλλοθι στην πατριαρχία να σφίγγει τα λουριά του ελέγχου πάνω στη γυναίκα, απλά με άλλους τρόπους ανάλογα με τις γεωγραφικές συντεταγμένες (άλλες με τσαντόρ, άλλες με στητά βυζιά) και μάλιστα με την καλύτερη συμμαχία που είναι τα σκυλιά σαν κι εκείνες που γαυγίζουν μέσα στο ίδιο μας το φύλο. Ασχέτως βέβαια από το γεγονός ότι ακόμα και οι άντρες που ζητωκραυγάζουν μ’ αυτή τη γελοία τοποθέτηση περί πεσμένου βυζιού, είναι οι ίδιοι που εγκλωβίζονται μετά με τη σειρά τους μέσα σε ανάλογες εικόνες-φυλακές φρίκης και άγχους για το μέγεθος και τις επιδόσεις των δικών τους πεσμένων εργαλείων.
Αρσενικές και θηλυκές κινητές ανθρώπινες μιζέριες δηλαδή, φυλακισμένες μέσα σε άθλια βιομηχανικά καρεδάκια ύπαρξης-με-το-κιλό.
Και φυσικά σε όλο αυτό, το πρόβλημα δεν είναι μόνο η άποψη της σύγχρονης διανοήτριας που υπογράφει. Είναι και τα like, τα «μου αρέσει», των πλαστικών εγκέφαλων από κάτω, με την κριτική σκέψη του ραδικιού, που δεν καταλαβαίνουν πόσο επικίνδυνη είναι η ποινικοποίηση της «εικόνας» και ο φασισμός της απαίτησης να μοιάζεις με τα πρότυπα του συνόλου. Και ιδίως οι γυναίκες δηλαδή, για να μην τις πω βλήματα με πόδια, που πατάνε το κουμπί «μου αρέσει» σε αυτό τον απαράδεκτο συλλογισμό, χωρίς ούτε καν να τους περνάει από το μυαλό πως αυτή η λογική της στοχοποίησης της διαφορετικότητας κυοφορεί και την απόλυτη, ασφυκτική ανελευθερία.
Αλλά ξέρεις πότε θα το καταλάβεις αυτό άθλια κακομοίρα; Ξέρεις πότε θέλω να σε δω να λες «μου αρέσει»; Όταν θα βιάσουν την κόρη σου, όταν θα γυρίσει στο σπίτι ματωμένη, χτυπημένη, ξεσκισμένη, τρέμοντας και παραμιλώντας, και αυτός ο κρυπτοφασισμός -που λέει ότι η Μπαζιάνα οφείλει να’χει όρθιο το βυζί- είναι επίσης ο ίδιος που φυλακίζοντάς σε μέσα στα στερεότυπα, θα πει με επικριτική κτητικότητα «ας πρόσεχε η κόρη σου κυρά μου, ας μη ντυνόταν έτσι». Τότε θα το καταλάβεις πόσο αναλώσιμη είσαι για την κοινωνία της εικόνας κι εσύ κι η κόρη σου, πόσο στιμμένη λεμονόκουπα που σαπίζει πατημένη στο δρόμο. Αλλά ξέρεις εγώ ούτε τότε θα πω «μου αρέσει». Γιατί αυτό θα με έκανε ίδια με εσένα.
Για να μην μιλήσουμε για το πόσο μεγάλη ευθύνη έχει μια τέτοια αυτόβουλη αιχμαλωσία στην «εικόνα» για την ψυχική ομηρία μιας γυναίκας που χάνει το μαστό της απ’ τον καρκίνο. Γιατί όταν έχεις ζήσει όλη σου τη ζωή με το στητό βυζί σφηνωμένο στον εγκέφαλο, η κατάθλιψη που θα σε χτυπήσει δεν θα είναι μόνο υπαρξιακή, αλλά κοινωνική και προσωπική με όλη την αίσθηση ανεπάρκειας που κουβαλάει η πεποίθηση ότι αν τα βυζιά σου και τα κωλομέρια σου δε βγάζουν μάτι δεν αξίζεις μία.
Για να φτάσουμε, τέλος, και στην πολιτική σκέψη του επιχειρήματος. Πόσα κιλά στόκο κουβαλάει το βυζί σου για να φαίνεται στητό που σου μπέτωσε μέχρι και τη φαιά ουσία; Δηλαδή το πρόβλημα σε αυτή τη φωτογραφία δεν είναι ένας μαύρος πρόεδρος -ο πρώτος στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών- που ματαίωσε την ελπίδα της αλλαγής για εκατομμύρια Αφροαμερικανούς και άλλες μειοψηφίες, αφού στις μέρες του δολοφονήθηκαν άστεγοι, μαύροι, ξεσπιτώθηκαν φτωχοί με πρωτόγνωρη αγριότητα από την «αστυνομία εξώσεων» και καταστάλθηκαν εξεγέρσεις μειονοτήτων με πρωτοφανή βαρβαρότητα.
Το πρόβλημα δεν είναι το πρώτη-φορά-αριστερό ηγετίδιο της Ελλάδας που κατόρθωσε να καταστρέψει την έννοια της αριστεράς παγκόσμια (άσχετο αν κάποιοι δεν πιστέψαμε ποτέ στο παραμύθι αυτό) και να πετύχει την επιστροφή σε έναν εργασιακό Μεσαίωνα με τέτοια επιτυχία που κανένας φιλιλές δεν θα μπορούσε να κάνει. Κι αν θες ντε και καλά να πεις κάτι για τη Μπαζιάνα, το πρόβλημα δεν είναι ότι στο πλαίσιο αυτής της σάπιας οικογενειοκρατίας, που λυμαίνεται αυτή τη χώρα πάνω από 200 χρόνια, τώρα «έτυχε» να διαπιστωθεί -εντελώς συμπτωματικό δηλαδή λέμε- ότι η Μπαζιάνα πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να διδάξει στο Πανεπιστήμιο, συνεχίζοντας την ακαδημαϊκή παράδοση στο δρόμο που χάραξε η Νατάσα. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι το πεσμένο βυζί.
Πραγματικά λυπάμαι σα γυναίκα όχι μόνο που το φύλο μου έχει μέσα τέτοια απόνερα γένους θηλυκού αλλά και που ο καπιταλισμός έχει καταφέρει να δημιουργήσει τόσα πολλά από δαύτα.
Η ταινία θα προβληθεί την Πέμπτη 8 Οκτωβρίου στις 8.30 μμ και η είσοδος είναι ελεύθερη.
Ο βασικός κορμός της ταινίας εστιάζει στη σχέση μιας μητέρας με την κόρη της. Όταν η πρώτη πεθάνει η δεύτερη αποπειράται να την ξαναβρεί, να μάθει περισσότερα για τη ζωή της μέσω μιας κασέτας. Εντός της καταγράφεται η ιστορία μιας γενιάς που βρέθηκε «με την πλάτη στον τοίχο».
Το σενάριο και την παραγωγή έχει κάνει ο Θανάσης Γιαννόπουλος και τη σκηνοθεσία ο Μιχάλης Καφαντάρης, ο οποίος θα παραβρεθεί στο «Δον Κιχώτη» και θα συζητήσει με το κοινό για τα γυρίσματα της ταινίας αλλά και για τη μουσική της δεκαετίας του ’80.
Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2015
Η φτερωτή γλώσσα (ο Θ. Γκόνης γράφει για το Ναύπλιον)
- Λεπτομέρειες
- Δημοσιεύτηκε στις 04 Οκτωβρίου 2015
Επειδή μεγάλωσα στο σκαλοπάτια σου -εκεί που κρυφά σου σφύριζα ν' ανοίξεις και να μπω- γι' αυτό νοικιάζω πάντα σε σκάλες, κάστρα και σκαλιά και σε γκρεμό
Όπου κι αν πάω, όπου και αν βρεθώ, όποιο σκαλοπάτι και ν' ανεβοκατεβώ, κάτω απ' το παράθυρό σου, θα σφυρίζω και θα τραγουδώ
Όποια ομοιοκαταληξία και να ψάχνω και να ξεκινώ, όποιο φτάρνισμα και να μετρώ, σε ό,τι προσθέτω και σε ό,τι αφαιρώ, πάντα στ' όνομά σου βγαίνω, στην πόρτα σου, και στο δικό σου αριθμό
Ό,τι ακούω, όποια λέξη σημειώνω και κρατώ, για σένα βγάζει γλώσσα και φτερό
Κι όταν φωνάζω τ' όνομά σου, ανάγλυφο και σκαλιστό το φέρνουν και το σκάβουνε σε βράχο, με ολόχρυσο το Νι το τελικό
Ό,τι συμβαίνει, αλλά και ό,τι έχω στ' αλήθεια και στα ψέματα σκεφτεί και σκαρφιστεί, σε σένα πρώτα-πρώτα η ψυχή μου θέλει να τα μαρτυρήσει, να τα γράψει, να τα πει
Όποιο λεωφορείο, τρένο, ουρανό, αεροπλάνο και να πάρω και να μπω, τη στάση σου χτυπάω για να κατεβώ, έχω πάντα στα χέρια μου φθινόπωρο και τα χρυσάνθεμα που σου χρωστώ
Κρατάω το ποτήρι το μεγάλο το ψηλό με το νερό, έχω το δυόσμο, τις αγριοφράουλες το τσάι, τον καφέ πάντα ζεστό, μαχαίρι, μέλι, ανθότυρο, σουσάμι, για ν' ανοίξεις, και ψωμί, οι τσάντες στο ένα χέρι μου γεμάτες και στο άλλο το κλουβί, η γλώσσα μου πουλάκι και λαλεί
Είναι πρωί, πάντα πολύ πρωί, τραβάω τις κουρτίνες, τα σκεπάσματα, ο πρωινός αέρας για να μπει, να έρθεις, να με πάρεις να σηκώσεις το πανί, είσαι το Κάστρο, το Λιμάνι, η Θάλασσα, η Πόλη μου, το Σκαλοπάτι μου και θέλω να ΄μαστε μαζί.
φωτογραφία: Θάνος Κομνηνός
Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2015
Ομολογίες αποτυχίας, αυτοκριτική αλλά... ίδια συνταγή. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για ακόμα μία φορά προχώρησε σε ένα «mea culpa» σχετικά με το ελληνικό πρόγραμμα, όμως, ακριβώς όπως στο πρόσφατο μνημονιακό παρελθόν, δεν διδάσκεται από τα λάθη (;) του.
Η έκθεση του ΔΝΤ που συντάχθηκε από την Ανεξάρτητη Υπηρεσία Αξιολόγησης (Independent Evaluation Office -IEO) και έγινε γνωστή την Πέμπτη, αποτελεί ακόμα μία έμμεση αυτοκριτική του Ταμείου για την παρουσία του στο ελληνικό πρόγραμμα από το 2010 μέχρι σήμερα. Η έκθεση διαπιστώνει «την ανάγκη να αποφεύγονται αδικαιολόγητες καθυστερήσεις στην αναδιάρθρωση του χρέους, να δίνεται μεγαλύτερη προσοχή στην οικονομική προσαρμογή, να επιδεικνύεται μεγαλύτερη φειδώ στις δημοσιονομικές και στις διαρθρωτικέςμεταρρυθμίσεις, καθώς και την ανάγκη εξορθολογισμού της διαδικασίας συνεργασίας με ταευρωπαϊκά θεσμικά όργανα».
Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που το ΔΝΤ παραδέχεται ότι δεν αξιολόγησε σωστά τα δεδομένα. Τον Ιανουάριο του 2013 είχε προκαλέσει παγκόσμια αίσθηση η δημοσιοποίηση της43σέλιδης μελέτης του τέως επικεφαλής οικονομολόγου του Ταμείου, Ολιβιέ Μπλανσάρ με τίτλο «Τα λάθη των προγνωστικών ανάπτυξης και οι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές». Ούτε λίγο ούτε πολύ, το ΔΝΤ παραδέχθηκε ότι κάνοντας λάθος με έναν συντελεστή(«πολλαπλασιαστή») επέβαλε πολύ μεγαλύτερη λιτότητα (περικοπές σε μισθούς στο Δημόσιο, συντάξεων κλπ) σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία, με αποτέλεσμα να υπάρξει πολύ μεγαλύτερη πτώση της εσωτερικής ζήτησης.
«Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και οι Ευρωπαίοι έχασαν χρόνο στην οικονομική διάσωση της Ελλάδας, αρνούμενοι να μειώσουν από το 2010 το βάρος του χρέους της», παραδέχτηκε ο κ. Μπλανσάρ, σε συνέντευξη που μεταδόθηκε από το γαλλικό κρατικό ραδιόφωνο, λίγους μήνες αργότερα, τον Ιούνιο του ίδιου έτους.
Διάθεση απολογίας είχε και ο προκάτοχος της Κριστίν Λαγκάρντ στο τιμόνι του Ταμείου, Ντομινίκ Στρος-Καν, ο οποίος παραδέχθηκε τον περασμένο Ιούνιο, εν μέσω ραγδαίων και δραματικών εξελίξεων στη χώρα μας, σε κείμενό του ότι έπρεπε να είχε πιέσει περισσότερο τις χώρες της Ευρωζώνης για να βοηθήσουν την Ελλάδα και να αντισταθούν στις πιέσεις για σκληρή λιτότητα.
Ο τέως γενικός διευθυντής του ΔΝΤ, επί των ημερών του οποίου η Ελλάδα μπήκε στο τούνελ των μνημονίων, ομολόγησε ότι δεν εκτίμησε ορθά τις συνέπειες μία τέτοιας προσαρμογής, σημειώνοντας ότι εφόσον είναι πολύ αργά για να αλλάξει αυτό, πρέπει να δοθεί στην Αθήνα ανάσα με επέκταση της αποπληρωμής του χρέους, τονίζοντας μάλιστα πως οι δανειστές αδυνατούν να εξάγουν μαθήματα και φαίνεται «να επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη».
Απολύτως διαφωτιστική ήταν η αποψη του καθηγητή διεθνούς οικονομικής πολιτικής στο πανεπιστήμιο Princeton και πρώην αναπληρωτή διευθυντή του Ευρωπαϊκού Τμήματος Ερευνών του Ταμείου, Ασόκα Μόντι, ο οποίος κατέκρινε συνολικά τους χειρισμούς του ΔΝΤ στο ελληνικό ζήτημα. Με άρθρο του στο Bloomberg τον περασμένο Απρίλιο υπογραμμίζει ότι το ΔΝΤ πρέπει να σταματήσει να ζητά περισσότερη λιτότητα και άμεση αποπληρωμή των δόσεων και να αναγνωρίσει τη δεινή θέση της Ελλάδας διαγράφοντας μεγάλο μέρος του χρέους της.
Σχολιάζοντας τις πρόσφατες προτάσεις του Ταμείου για την Ελλάδα παρατηρεί ότι παραμένουν ίδιες: Περισσότερα δάνεια (αυτή τη φορά μόνο από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς) για να αποπληρωθούν όλοι οι πιστωτές, μεταξύ αυτών και το ίδιο το Ταμείο. «Για να ανακτήσει τη χαμένη του αξιοπιστία και ανεξαρτησία, το Ταμείο θα πρέπει να διαγράψει ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους και να υποχρεώσει τα πλουσιότερα μέλη του να επωμιστούν το βάρος», καταλήγει χαρακτηριστικά.
Τον περασμένο Ιούλιο, ο κ. Μπλανσάρ, απάντησε με ένα απολογητικό άρθρο, στο IMF blog, στην κριτική που έχουν δεχθεί οι δανειστές. «Η δημοσιονομική λιτότητα δεν ήταν επιλογή, αλλά αναγκαιότητα. Δεν αποτελούσε απλά εναλλακτική λύση για τη μείωση των δαπανών και την αύξηση των φόρων. Η μείωση του ελλείμματος ήταν μεγάλη, γιατί το αρχικό έλλειμμα ήταν μεγάλο. Λιγότερη λιτότητα, δηλαδή, βραδύτερη δημοσιονομική προσαρμογή, θα απαιτούσε ακόμη μεγαλύτερη χρηματοδότηση σε συνδυασμό με αναδιάρθρωση του χρέους και εδώ υπήρχε ένα πολιτικό όριο στο τι οι επίσημοι πιστωτές θα μπορούσαν να ζητήσουν από τους πολίτες να συνεισφέρουν» ανέφερε, μεταξύ άλλων ο γάλλος οικονομολόγος, υπερασπιζόμενες τις εμμονές του Ταμείου.
Τότε ήταν εξάλλου, που οι εκπρόσωποι του Ταμείου, μαζί με τον γερμανό υπουργό Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε επέμεναν στις σκληρές θέσεις, μπλοκάροντας τησυμφωνία.
Το ΔΝΤ δεν μαθαίνει από τα λάθη του, ακόμα κι αν σημαίνουν φτώχεια και στερήσεις από εκατομμύρια πολίτες. Η στρατηγική του είναι τα ίδια τα «λάθη» του...
ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΟΣ ΣΕ ΟΛΑ Ο ΓΚΡΟΥΕΦΣΚΙ...
Σημείωσε ότι η επίλυση του ζητήματος της ονομασίας αποτελεί προτεραιότητα για τη χώρα του, στο πλαίσιο...
που ορίζουν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, ωστόσο, περιγράφοντας τις θέσεις της ΠΓΔΜ για το ζήτημα της ονομασίας, ο κ. Γκρούεφσκι φάνηκε να μην αφήνει κανένα περιθώριο μετατόπισης από αυτές.
«Η θέση μας είναι γνωστή και αυτή είναι στο πλαίσιο της πραγματικότητας, ότι δηλαδή εμείς είμαστε "Μακεδόνες", ομιλούμε τη "μακεδονική" γλώσσα και ζούμε σε κράτος το συνταγματικό όνομα του οποίου είναι "Δημοκρατία της Μακεδονίας"» υπογράμμισε.
Στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης, ο κ. Γκρούεφσκι συναντήθηκε με τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, Μπαν Κι-μουν. Σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση της κυβέρνησης της ΠΓΔΜ, στη συνάντηση εξετάσθηκε και η πορεία των διαπραγματεύσεων για την εξεύρεση λύσης στο ζήτημα της ονομασίας, που διεξάγονται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ.
Αντικείμενα αφιερωμένα στην επέτειο του ΟΧΙ στο Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα
Επιλέξαμε δυο στολές νοσοκόμας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού της περιόδου του Β' Παγκοσμίου πολέμου.
Τις συνοδεύει ένα παιχνίδι-ασθενοφόρο της εποχής εκείνης.
Δείτε τα από κοντά όλο τον Οκτώβριο, καθημερινά από τις 9.30 έως τις 14.30 και το Σάββατο το απόγευμα από τις 19.30 έως τις 22.30.
Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2015
Αθήνα 1941. Οδηγός επιβίωσης.
Το χειμώνα του 1941 ο γεωπόνος Νικόλαος Βοσυνιώτης, τµηµατάρχης στους ∆ηµοτικούς Κήπους της Αθήνας και άρτι αφιχθείς από τις Βερσαλλίες -όπου έχει διδαχθεί την γεωπονία- αποφασίζει να συγγράψει έναν εύχρηστο οδηγό που περιλαµβάνει οδηγίες για να φτιάξει ο κάθε πολίτης της Αθήνας, φθηνά και εύκολα, έναν µικρό «οικογενειακό» λαχανόκηπο για την...
επιβιώσή του. Σε αυτή τη διεύθυνση μπορείτε να δείτε σε ψηφιακή μορφή την επίκαιρη όσο ποτέ εργασία του…Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015
ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ είναι δύο πλήρως πασοκοποιημένα κόμματα, ενταχθέντα και ευθυγραμμισμένα απόλυτα στο «σύστημα ΠΑΣΟΚ». Και τα δύο εξυπηρετούν την ολιγαρχία, ανάλογα το πώς την αντιλαμβάνεται το καθένα από αυτά.
Η μεν ΝΔ αντιλαμβάνεται την ολιγαρχία ως ένα
Ο δε ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται την ολιγαρχία ως ένα κλειστό πλέγμα μιας αριστερίστικης νομενκλατούρας, όπου ανακατεύονται οικονομική, πολιτική και πνευματική αριστερίστικη ελίτ.
Στην πράξη όμως, οι δύο ολιγαρχίες είναι πάνω κάτω μία και μόνη με πολύ μικρές διαφοροποιήσεις, η οποία «παίζει» πολιτικά το ίδιο άνετα και με τα δύο καθεστωτικά κόμματα.
Σε ότι αφορά την κατώτερη εκλογική τους πελατεία, που τους εξασφαλίζει την εκλογή και τη νομιμοποίηση της εξουσίας τους, μέσω της κάλπης, την οριοθετούν σε πολιτικά μαντριά, στο μονοδιάστατο δίπολο «Αριστερά Δεξιά» και μετατρέπουν τους πολίτες σε πολιτικούς πελάτες ή πολιτικά εμπορεύματα για το πολιτικό τους παζάρι.
Σήμερα δε, εξ αιτίας της τεχνητής κρίσης που επιβλήθηκε στη χώρα μας και τα δύο κόμματα το "παίζουν" πολιτικοί μεσάζοντες - κοτζαμπάσηδες, μεταξύ του ραγιά και του σουλτάνου - τρόϊκας.
Για την υποβάθμιση του μαθήματος των Θρησκευτικών
- Λεπτομέρειες
- Δημοσιεύτηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015
Γράφει ο Παύλος Γκαμπέσης
Η υποβάθμιση της διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών (γιατί περί αυτού πρόκειται) θα αποκόψει ολοκληρωτικά τους μαθητές από το αξιακό σύστημα του χριστιανισμού του οποίου η σπουδαιότητα φαίνεται στο κείμενο που ακολουθεί.
Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ
Ο Χριστιανισμός επηρέασε τα κοινωνικοπολιτικά δεδομένα του παγκόσμιου πολιτισμού. Με την παγκοσμιότητά του, χωρίς να αρνείται την έννοια της πατρίδας και του έθνους, ξεπέρασε την αντίληψη των κλειστών κοινωνιών της αρχαιότητος.
Εξαίροντας, από τότε που εμφανίστηκε, την πνευματική αξία κάθε ανθρώπινου όντος έναντι του Θεού, προετοίμασε τους συντελεστές που οδήγησαν στην κατάργηση της δουλείας. Αποτελεί από τη φύση του μια αμφισβήτηση – υπονοούμενη ή καταπνιγόμενη – κάθε κοινωνικής τάξεως που με τον ένα η τον άλλο τρόπο δέχεται τον εξευτελισμό του ανθρώπου.
Το ίδιο ισχύει και για τη θέση της γυναίκας: ενώ ο αρχαίος κόσμος έβλεπε τη γυναίκα ως εταίρα η ως μητέρα πολεμιστών, ο Χριστιανισμός ανύψωσε τη θέση της με το μυστήριο του γάμου, όπως και με την αντίληψη της παρθενίας.
Κήρυξε την αξιοπρέπεια των φτωχών, τα καθήκοντα των πλουσίων, τις απαιτήσεις των αρετών της δικαιοσύνης και της ευσπλαχνίας. Κήρυξε την αγάπη και την περίθαλψη των ασθενών, των φυλακισμένων και των εξόριστων.
Στα φιλανθρωπικά έργα πρόσθεσε τα εκπαιδευτικά, τα σχολεία του και τα πανεπιστήμιά του, που, στον Μεσαίωνα, προετοίμασαν τη σύγχρονη ανώτερη παιδεία.
Στο πολιτικό πεδίο, μια από τις προσφορές του ήταν η διάκριση μεταξύ Θεού και Καίσαρος, που άνοιξε τον δρόμο των πολιτικών ελευθεριών. Ακόμη κι αν η ιστορία του Χριστιανισμού συχνά την παρέβλεψε η την αποσιώπησε τραγικά, η διάκριση αυτή, που την αγνοούσαν οι ειδωλολατρικές θρησκείες της αρχαιότητος και ο παραδοσιακός ισλαμισμός, έχει κολοσσιαία σημασία.
Κατά τον ίδιο τρόπο ο Χριστιανισμός επηρέασε το δίκαιο: γι' αυτόν δεν μπορεί το κράτος να είναι μόνη πηγή δικαίου. Ο άγραφος νόμος, που βρίσκεται πάνω από τους νόμους του κράτους και τον οποίο διέκρινε ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός, καθορίστηκε ως γραπτός νόμος του λαού του Θεού, που ο Χριστός ήρθε να εφαρμόσει στην απόλυτη τελειότητά του.
Η έκκληση του Χριστού προς μια αληθινή διεθνή νόμιμη τάξη, στηριγμένη στα δικαιώματα των προσώπων και των εθνών, αποκτά νέα έννοια στην εποχή μας, που γνωρίζει τόσο την αλληλεξάρτηση των λαών, όσο και την ατομική απειλή. Το οικουμενικό κίνημα δίνει νέα διάσταση στις χριστιανικές αρετές.
*
Η γαλλίδα κλασσική φιλόλογος και ελληνίστρια Jacqueline Worms de Romilly στο βιβλίο της με τίτλο «Γιατί η Ελλάδα;» στο οποίο εξαίρει την οικουμενική αξία του ελληνικού πολιτισμού γράφει, μεταξύ άλλων, τα εξής:
«Το άνοιγμα προς τους άλλους, που άρχιζε με την πάλη ενάντια στη βία, ολοκληρώνεται εδώ για να ξεπεράσει ταυτόχρονα και το πλαίσιο της πόλης, ή ακόμη και της Ελλάδας, και την αυστηρότητα των θεμελιακών επιταγών.
Η Ελλάδα εκείνης της εποχής δεν επινόησε κάτι τόσο άμεσο και στοργικό όσο η χριστιανική αγάπη που συμπεριλαμβάνει όλα τα πλάσματα της δημιουργίας στο όνομα του μηνύματος του Χριστού. Αλλά αποβλέποντας στο οικουμενικό κατόρθωσε να βρει στην κοινή ανθρώπινη ιδιότητα την πηγή μιας αδελφικής επικοινωνίας. Έχοντας συνείδηση ότι είναι άνθρωπος, τοποθετείται κανείς πράγματι πλάι στους άλλους ανθρώπους. Και το ίδιο όπως η οικουμενικότητα των ιδεών στον Πλάτωνα γίνεται πόλος έλξης και αντικείμενο χαράς ή επιθυμίας, έτσι και η οικουμενικότητα των ανθρώπινων καταστάσεων, στην οποία παραπέμπει πάντα η ελληνική σκέψη, γίνεται πηγή συμπάθειας και ανοχής για τους άλλους ανθρώπους».
ΓΙΑΤΙ Ο ΤΖΙΤΖΙΚΩΣΤΑΣ ΕΠΕΛΕΞΕ 50 ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΜΕ ΧΑΜΗΛΟ ΗΛΙΚΙΑΚΟ ΜΕΣΟ ΟΡΟ
Η υποψηφιότητα του Απόστολου Τζιτζικώστα για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας ξεκινά σήμερα επισήμως με την κατάθεση των 50 απαιτούμενων υπογραφών από ισάριθμα μέλη της Πολιτικής Επιτροπής....
Οι υπογράφοντες, βασικότερο χαρακτηριστικό των οποίων είναι ο χαμηλός ηλικιακός τους μέσος όρος, είναι πρόσωπα με ισχυρές αναφορές στις τοπικές κοινωνίες και σημαντική επαγγελματική και κοινωνική δράση. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι μεγάλο ποσοστό από τους υπογράφοντες είναι κάτω των 40 ετών ενδεικτικό της ανανεωτικής λογικής που έχει η υποψήφιοτητα του aπόστολου Τζιτζικώστα.
Με εκπροσώπους καλύπτονται και οι 13 περιφέρειες, ενώ την υποψηφιότητα στηρίζουν με την υπογραφή τους πολλοί πρόεδροι Νομαρχιακών οργανώσεων από ολόκληρη την Επικράτεια.
Στις υπογραφές, επιπλέον, περιλαμβάνονται:
- Εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από όλες τις βαθμίδες. πχ. Δήμαρχοι, Περιφερειάρχες και Πρόεδροι Π.Ε.Δ.
- Εκπρόσωποι της ΟΝΝΕΔ
- Εκπρόσωποι οργανώσεων εργαζομένων του ιδιωτικού και δημοσιου τομεα
- Εκπρόσωποι επιμελητηρίων, επαγγελματικών συλλόγων και παραγωγικών φορέων
Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2015
ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΠΙΛΑ ΤΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΤΑ ΟΣΤΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΥ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥ ΤΟΥ 1974...
 |
του 1974 στην Κύπρο, που ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA. Πρόκειται για τον μόλις 6 μηνών –τότε- Ανδρέα Κυριακού, που δολοφονήθηκε μαζί με τη μητέρα του Αγγελική (25 ετών) τις θείες του Σούλα (11 ετών) και Μάρω (19 ετών) και την γιαγιά του Ελένη Θεμιστοκλέους.
Μια ολόκληρη σχεδόν οικογένεια, που ξεκληρίστηκε από τους Τούρκους εισβολείς στις 14 Αυγούστου 1974 κατά τον λεγόμενο «Αττίλα 2».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)