Θραύση κάνει στο διαδίκτυο το άρθρο της ηρωικής Τζίνας Πολίτη-photo για το Στυλ Μπολσεβίκ!
Η βραμευμένη συγραφέας αναφέρεται στην Αριστερή Πλατφόρμα για να χαρακτηρίσει μικροαστούς γραφειοκράτες τα στελέχη της-προφανώς και τον ινστρούχτορα Λαφαζάνη, ο οποίος απολαμβάνει τις ανέσεις της υπουργικής λίμο ενώ την ίδια ώρα τα ταλαίπωρα στελέχη ξεροσταλιάζουν στην πλατφόρμα.
Το άρθρο της Τζίνας Πολίτη φιλοξενήθηκε στην εφημερίδα εποχή και προκάλεσε την έκρηξη των στελεχών του ISKRA, τα οποία διά χειρός Γιώργου Νέρη έσπευσαν να απαντήσουν>
Με πραγματική έκπληξη διαβάσαμε στην εφημερίδα ''Εποχή''(!!!) της 20ης Ιουνίου ένα λιβελογράφημα, στην κυριολεξία, κατά της Iskra και της ''Αριστερής Πλατφόρμας'', το οποίο φέρει την υπογραφή της Τζίνας Πολίτη. Θεμιτή η κριτική ακόμα και η πιο σκληρή επίθεση ανάμεσα σε αριστερά έντυπα και ιστοσελίδες. Το κείμενο, όμως, αυτό υπό το ''μεταμοντέρνο'' τίτλο ''Το στυλ μπολσεβίκ'' στην ''Εποχή'' δεν ασκεί ούτε κριτική ούτε επίθεση, όσο σκληρή και αν είναι.
Το αφοριστικό αυτό κείμενο βρίθει αποκλειστικά από εμπαθείς χαρακτηρισμούς, ανοίκειες προσωπικές επιθέσεις και μειωτικές αναφορές στην κομματική διαδρομή συλλήβδην και συλλογικά (πλην των δεκαετιών στο ΚΚΕ!), αρκετές εκ των οποίων λέγονται και γράφονται κατά στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ συνήθως από δεξιά και ακροδεξιά χείλη και έντυπα. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τους λόγους και τις αφορμές που υποκίνησαν ένα τέτοιο λιβελογράφημα, που έχει οσμή από άλλες σκοτεινές περιόδους μέσα στην Αριστερά όπου το επιχείρημα το αντικαθιστούσαν οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί και οι μειωτικές προσωπικές αναφορές.
Ιδού τι έγραφε όμως η εξαίρετη συγγραφέας στο άρθρο της>
ΤΟ ΣΤΥΛ ''ΜΠΟΛΣΕΒΙΚ''
Της ΤΖΙΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗ*
Το στυλ «μπολεσβίκ» δεν έπαψε ποτέ να εξασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία σε στελέχη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, παρά του γεγονός ότι ο προσωπικός βίος αυτών των στελεχών και μελών δεν διαφέρει σε τίποτα από εκείνον ενός μικροαστού γραφειοκράτη. Έτσι, αν όχι οργή, προκαλεί τουλάχιστον θυμηδία το γεγονός ότι ηΑριστερή Πλατφόρμα είχε το θράσος να ονομάσει το μέσο επικοινωνίας της Ίσκρα, θεωρώντας πως έτσι επικυρώνει την επαναστατική της ταυτότητα! Σίγουρα, τα κόκκαλα του Λένιν θα τρίζουν από το σύνδρομο «επαναστατικής» μεγαλομανίας που έχει καταλάβει τα κομματικά εκείνα στελέχη, τα οποία πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος του βίου τους στρογγυλοκαθισμένα στα γραφεία της Κουμουνδούρου, στα βουλευτικά έδρανα και τώρα σε υπουργικούς θώκους!
Ίσως να πρέπει να ξαναδιαβάσουν το «Τι να κάνουμε;» για να καταλάβουν ότι αυτό που ο Λένιν αποκαλεί «αποκαλυπτική φιλολογία», η οποία αποτελεί τη βασική προϋπόθεση κάθε επαναστατικού έντυπου λόγου που στοχεύει στην ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης και δράσης, αφορά στην ολόπλευρη ανάλυση και μετάδοση γνώσης των σημαντικών εκείνων πολιτικών, θεσμικών, κοινωνικών, πολιτισμικών και ιδεολογικών πρακτικών, που καθορίζουν τη συνείδηση και όχι τη ζωή μόνο των εργαζομένων, αλλά όλων των τάξεων. Με άλλα λόγια , αυτό που θεωρεί καθήκον κάθε επαναστατικού έντυπου λόγου ο Λένιν, είναι να μάθει στους αναγνώστες πώς να διαβάζουν την πραγματικότητα μέσα στην οποία καλούνται να ζήσουν και να την κατανοήσουν, προκειμένου να την υπερβούν.
Δυστυχώς, τίποτα από όλα αυτά δεν εξυπηρετεί το ψευδεπίγραφο έντυπο που διακινείται. Η όλη προσπάθεια επικεντρώνεται αφενός σε ένα άγονο, εσωστρεφή, εσωκομματικό ανταγωνισμό, και αφετέρου στην «καθοδήγηση» εκείνων των συντρόφων και συντροφισσών, που έχουν αναλάβει την ανέξοδη αναπαραγωγή στο φαντασιακό των Οργανώσεων Μελών του στυλ «μπολσεβικ». Πέρα από το «Τι να κάνουμε;» δεν θα έβλαπτε και μια ανάγνωση της σημαντικής μελέτης του Τρότσκι Η πάλη ενάντια στον φασισμό στη Γερμανια.
Οι καιροί ζητούν από την κυβέρνηση και την κομματική ελίτ του ΣΥΡΙΖΑ αταλάντευτη πολιτική περίσκεψη και όχι «επαναστατικούς» φαμφαρονισμούς στα τηλεπαράθυρα. Στην Ελλάδα, και όχι μόνο, το πολιτικό σύστημα καταρρέει. Μια αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει δεν θα σημάνει μόνο το τέλος της Αριστεράς και της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Θα σημάνει και το τέλος του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα. Η ευθύνη είναι βαριά.
*Πηγή: ''Εποχή''(20/6)
Ποιά είναι όμως η Τζίνα Πολίτη;
Η Δέσποινα Τριβόλη θα την συναντήσει και θα μιλήσει μαζί της για λογαριασμό της LIFO>
Oμότιμη καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας, ερευνήτρια. Γεννήθηκε στην οδό Ασκληπιού, ζει στο Παγκράτι. Πιστεύει πως για να μπεις πραγματικά μέσα στη γλώσσα της λογοτεχνίας, πρέπει να είσαι έτοιμος να πέσεις στην άβυσσο.
Γεννήθηκα στην οδό Ασκληπιού, πλάι στο σπίτι του Παλαμά. Δεν ξέρω αν έχει παίξει ρόλο αυτό στην αγάπη μου για τη λογοτεχνία. Μετά μετακομίσαμε και πήγαμε στην πλατεία Αγάμων, μετέπειτα πλατεία Αμερικής. Όταν έγινε ο πόλεμος ήμουν δέκα χρόνων. Η Αθήνα στην Κατοχή, αν και τότε ήμουν μικρό παιδί και τριγύριζα στη γειτονιά μου, ήταν γεμάτη φοβερές σκηνές: άνθρωποι μέσα σε καροτσάκια που πέθαιναν απ’ την πείνα, κρεμασμένοι στην πλατεία Αμερικής. Σχολείο μια πηγαίναμε, μια δεν πηγαίναμε. Εγώ τότε ήμουν στο Αρσάκειο του Ψυχικού, το οποίο έγινε αμέσως νοσοκομείο. Αν βρίσκανε απ’ το σχολείο κάποιο διαμέρισμα, πηγαίναμε για μάθημα. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στη δική μου γενιά ίσως μερικές από μας να βγήκαμε έτσι με όρεξη για τα γράμματα και το διάβασμα ακριβώς επειδή δεν πηγαίναμε σχολείο και μας άνοιξαν άλλοι ορίζοντες.
> Το πρώτο βιβλίο που μου εντυπώθηκε ήταν ο Όλιβερ Τουίστ του Ντίκενς. Διάβαζα πάρα πολύ λογοτεχνία -Ιούλιο Βερν, Πηνελόπη Δέλτα-, και μετά, όταν έγινε ο πόλεμος, είχα έναν φίλο που είχε όλη τη ρωσική λογοτεχνία: Ντοστογιέφκσι, Τολστόι, Γκόρκι. Έχω ακόμα το Υπόγειο σε αυτές τις υπέροχες, παλιές μεταφράσεις των εκδόσεων Γκοβόστη. Μάλιστα, ήμασταν μια παρέα παιδιά που με ό,τι χαρτζιλικάκι μας δίνανε, πη-γαίναμε σ’ ένα βιβλιοπωλείο στη Γ’ Σεπτεμβρίου, αγοράζαμε ένα βιβλίο και μετά το μοιραζόμασταν.
> Έχω αναρωτηθεί πώς ορισμένα κορίτσια απ’ τη δική μου τη γενιά, μια εποχή κατά την οποία οι γυναίκες ήταν οι περισσότερες μαμάδες στα σπίτια, τολμήσαμε να κάνουμε την επανάσταση και σκέφτηκα ότι ήταν το πρότυπο της αντάρτισσας: η γυναίκα που έχει τα φισεκλίκια και είναι ισότιμη με τον άντρα και πολεμάει. Αυτό ήταν που μας έδωσε ένα πρότυπο, ότι μπορεί και η γυναίκα να σπουδάσει και να σταδιοδρομήσει, να κάνει αυτό που θέλει και να πάει αντίθετα σε μια πατριαρχική οικογενειακή δομή, η οποία έλεγε «το κορίτσι είναι για τον γάμο». Εγώ πήρα μια υποτροφία κρυφά απ’ τον πατέρα μου για να φύγω στη Νέα Υόρκη κι έτσι είπα «au revoir et merci»!
> Έφτασα στη Νέα Υόρκη σε ηλικία 19 ετών για να σπουδάσω Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Ο πατέρας μου νόμιζε ότι είχα πάει να επισκεφτώ τον θείο μου και τη θεία μου. Όταν, πια, έφτασα στην Αμερική, του έγραψα ένα γράμμα: «Εγώ αποφάσισα να μείνω εδώ να σπουδάσω, δεν θα σε επιβαρύνω». Στη Νέα Υόρκη ήταν τόσο διαφορετικά όλα, η οπτική, ο χώρος. Στην Αθήνα η κλίμακα ήταν ανθρώπινη, με μονώροφα σπίτια, και ξαφνικά βρέθηκα στην 5η Λεωφόρο με τους ουρανοξύστες. Το Κολούμπια ήταν καταπληκτικό πανεπιστήμιο. Είχε πάρα πολύ καλούς καθηγητές, καταπληκτικές βιβλιοθήκες κι ένα σύστημα ελεύθερο, χωρίς φραγμούς.
> Στο Καίμπριτζ πήγα μεγάλη πια, στη δεκαετία του ’70, σε ηλικία 38 ετών. Έμεινα έξι χρόνια εκεί ως fellow και λέκτορας. Όταν έπεσε η δικτατορία είπα να γυρίσω πίσω, να βοηθήσω τον τόπο μου. Είχα ήδη βάλει υποψηφιότητα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη, και όταν με πήρε ο Γιώργος Σαββίδης να μου πει «σε εκλέξαμε, θα έρθεις», όλο το δίλημμα που είχα περάσει «to be or not to be», «to go or not to go» έληξε. Είπα θα πάω και δεν το μετάνιωσα. Εγκαταστάθηκα στη Θεσσαλονίκη. Ήθελα να το ζήσω, να είμαι παρούσα, να έχω την επαφή μου με τα παιδιά. Έμεινα 17 χρόνια, την αγάπησα πάρα πολύ. Έχει αλλάξει πολύ η Θεσσαλονίκη. Τότε ήταν μια επαρχιακή πόλη και οι Θεσσαλονικείς είχαν αυτό που εγώ αποκαλούσα «σύνδρομο Τσέχωφ», αυτό που λέγανε οι Τρεις Αδελφές: «Στη Μόσχα, αδελφές μου, στη Μόσχα».
> Το παιδικό μου όνειρο ήταν να γίνω συγγραφέας, κι έγραφα συνέχεια. Μολαταύτα, όταν πια αρχίζεις να μελετάς και διαβάζεις τ’ αριστουργήματα του Τζόις και του Κάφκα, μπορείς να πάθεις writers’ block, το μπλοκάρισμα του συγγραφέα. Εγώ κάπου μπλοκαρίστηκα και στράφηκα προς την επιστημονική γραφή. Πού και πού έγραφα. Δημοσιεύτηκαν 1-2 διηγήματά μου στα αγγλικά, και μετά σταμάτησα τελείως. Με τον θάνατο της μητέρας μου, ξαφνικά, πήγα πίσω στα παιδικά μου χρόνια και βρέθηκα να γράφω αυτά τα διηγήματα, και μάλιστα μου έκανε εντύπω- ση πώς, ύστερα από τόσα χρόνια μέσα σ’ αυτό το χρυσωρυχείο του λόγου που έχουμε όλοι μέσα μας και χρησιμοποιούμε ελάχιστα, βγήκε αυτό το πράγμα. Θα ’θελα να μπορούσα να γράψω κι άλλο έτσι.
> Έχω σκεφτεί ότι έχει έναν μεγάλο κίνδυνο η λογοτεχνική γλώσσα. Δηλαδή, για να μπεις πραγματικά μέσα στη γλώσσα της λογοτεχνίας, πρέπει να είσαι έτοιμος να πέσεις στην άβυσσο. Θέλει πάρα πολύ θάρρος. Πολλοί που γράφουνε δεν μπορούνε να φτάσουν κάπου στα άκρα και ίσως αυτό μ’ έκανε να συγκρατηθώ και να μείνω στην επιστημονική γραφή εκεί όπου υπάρχουν μεν οι κίνδυνοι, αλλά παραμένω σε μια κοινότητα.
> Υπάρχουν κάποιοι εξαιρετικοί Έλληνες συγγραφείς: η Ζυράννα Ζατέλη, ο Αριστείδης Αντωνάς, ο Δημήτρης Δημητριάδης. Θέλω να δω τι μέλλον θα έχει το μυθιστόρημα. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος δεν θα σταματήσει να γράφει ποιήματα ή να κάνει τέχνη και μουσική, εκτός κι αν του το απαγορεύσουνε - ακόμα και τότε, όμως, θα τα κάνει κρυφά. Νομίζω ότι είναι σύμφυτο με τον άνθρωπο, ιστορικά ακόμα. Είναι αυτό το ιστορικό DΝΑ το οποίο, όσο κι αν θέλουν οι νέες τεχνολογίες του χρόνου να το σβήσουν, θα επιζήσει, όπως και ο λόγος της καταγγελίας. Ο κόσμος πάντα θα βγαίνει και θα καταγγέλλει το σύστημα, τη συμπεριφορά, την ηθική. Δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να σβήσει αυτές τις κληρονομιές.
> Ήμουν στο ΚΚΕ για χρόνια και μετά πήγα στον Συνασπισμό. Είμαι εκεί χρόνια τώρα. Εάν έχει ένα καλό ο χώρος της Αριστεράς, είναι ότι έχουμε την πλήρη ελευθερία να κάνουμε την κριτική μας, να τα βάζουμε με τις ηγεσίες μας, να λέμε τη γνώμη μας ευθαρσώς. Αυτό είναι καλό. Στα άλλα κόμματα έχουν πειθαρχία, ενώ εμείς, η βάση, μπορούμε να βγαίνουμε και να τα κοπανάμε. Έχουνε κάνει τρομερά λάθη στην Αριστερά, αλλά τώρα νομίζω ότι μετά την τελευταία συνδιάσκεψη που έγινε θα βρεθεί ένας βηματισμός .Πρέπει ν’ αρθούν πάνω από τις περιστάσεις. Από κει και πέρα ηΑριστερά περνάει κρίση παγκοσμίως. Υπάρχουν τα παλιά πρότυπα, οι παλιές θεωρίες, και είναι δύσκολο να βρεθεί ένας καινούργιος τρόπος.
> Νομίζω, πάντως, ότι αν είναι να βγει κάτι καινούργιο με τις δεδομένες συνθήκες του καπιταλισμού, θα βγει από κάτω, από τη βάση, και όχι από πάνω.
> Όταν μου δόθηκε το βραβείο από την Εταιρεία Ελλήνων Συγγραφέων, έβγαλα έναν λόγο για την οικονομική κρίση και τις ανθρωπιστικές σπουδές, που δέχονται επίθεση από παντού. Οι ξένες φιλολογίες, η φιλοσοφία, οι πολιτικές επιστήμες, απλώς δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της αγοράς. Τρελαίνομαι με όλη αυτή την επίθεση που γίνεται στις ανθρωπιστικές επιστήμες, στην ιστορία, με όλο αυτό το αγοραίο πνεύμα που κυριαρχεί. Κάθε βράδυ, στις 8.00, σε όλα τα κανάλια βλέπεις απ’ τη μια τον εκφωνητή, απ’ την άλλη τα ευρώ να κυλάνε, κάποιον να μετράει λεφτά. Η κυριαρχία του χρήματος είναι παντού. Τρελαίνεσαι να βλέπεις τις δεσμίδες από τα χαρτονομίσματα να βγαίνουν απ’ τις μηχανές και τα ευρώ να βγαίνουν από τις κορνουκόπιες. Σκέφτομαι, τι κάθομαι εδώ και γράφω για τον Σαίξπηρ;
Με πραγματική έκπληξη διαβάσαμε στην εφημερίδα ''Εποχή''(!!!) της 20ης Ιουνίου ένα λιβελογράφημα, στην κυριολεξία, κατά της Iskra και της ''Αριστερής Πλατφόρμας'', το οποίο φέρει την υπογραφή της Τζίνας Πολίτη. Θεμιτή η κριτική ακόμα και η πιο σκληρή επίθεση ανάμεσα σε αριστερά έντυπα και ιστοσελίδες. Το κείμενο, όμως, αυτό υπό το ''μεταμοντέρνο'' τίτλο ''Το στυλ μπολσεβίκ'' στην ''Εποχή'' δεν ασκεί ούτε κριτική ούτε επίθεση, όσο σκληρή και αν είναι. Το αφοριστικό αυτό κείμενο βρίθει αποκλειστικά από εμπαθείς χαρακτηρισμούς, ανοίκειες προσωπικές επιθέσεις και μειωτικές αναφορές στην κομματική διαδρομή συλλήβδην και συλλογικά (πλην των δεκαετιών στο ΚΚΕ!), αρκετές εκ των οποίων λέγονται και γράφονται κατά στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ συνήθως από δεξιά και ακροδεξιά χείλη και έντυπα. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τους λόγους και τις αφορμές που υποκίνησαν ένα τέτοιο λιβελογράφημα, που έχει οσμή από άλλες σκοτεινές περιόδους μέσα στην Αριστερά όπου το επιχείρημα το αντικαθιστούσαν οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί και οι μειωτικές προσωπικές αναφορές.
Ας μην δίνουμε όμως προεκτάσεις σε ασήμαντα περιστατικά. Παραδίδουμε απλώς αυτούσιο το κείμενο στην κρίση των αναγνωστών μας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΕΡΗΣ
ΤΟ ΣΤΥΛ ''ΜΠΟΛΣΕΒΙΚ''
Της ΤΖΙΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗ*
Το στυλ «μπολεσβίκ» δεν έπαψε ποτέ να εξασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία σε στελέχη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, παρά του γεγονός ότι ο προσωπικός βίος αυτών των στελεχών και μελών δεν διαφέρει σε τίποτα από εκείνον ενός μικροαστού γραφειοκράτη. Έτσι, αν όχι οργή, προκαλεί τουλάχιστον θυμηδία το γεγονός ότι ηΑριστερή Πλατφόρμα είχε το θράσος να ονομάσει το μέσο επικοινωνίας της Ίσκρα, θεωρώντας πως έτσι επικυρώνει την επαναστατική της ταυτότητα! Σίγουρα, τα κόκκαλα του Λένιν θα τρίζουν από το σύνδρομο «επαναστατικής» μεγαλομανίας που έχει καταλάβει τα κομματικά εκείνα στελέχη, τα οποία πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος του βίου τους στρογγυλοκαθισμένα στα γραφεία της Κουμουνδούρου, στα βουλευτικά έδρανα και τώρα σε υπουργικούς θώκους!
Ίσως να πρέπει να ξαναδιαβάσουν το «Τι να κάνουμε;» για να καταλάβουν ότι αυτό που ο Λένιν αποκαλεί «αποκαλυπτική φιλολογία», η οποία αποτελεί τη βασική προϋπόθεση κάθε επαναστατικού έντυπου λόγου που στοχεύει στην ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης και δράσης, αφορά στην ολόπλευρη ανάλυση και μετάδοση γνώσης των σημαντικών εκείνων πολιτικών, θεσμικών, κοινωνικών, πολιτισμικών και ιδεολογικών πρακτικών, που καθορίζουν τη συνείδηση και όχι τη ζωή μόνο των εργαζομένων, αλλά όλων των τάξεων. Με άλλα λόγια , αυτό που θεωρεί καθήκον κάθε επαναστατικού έντυπου λόγου ο Λένιν, είναι να μάθει στους αναγνώστες πώς να διαβάζουν την πραγματικότητα μέσα στην οποία καλούνται να ζήσουν και να την κατανοήσουν, προκειμένου να την υπερβούν.
Δυστυχώς, τίποτα από όλα αυτά δεν εξυπηρετεί το ψευδεπίγραφο έντυπο που διακινείται. Η όλη προσπάθεια επικεντρώνεται αφενός σε ένα άγονο, εσωστρεφή, εσωκομματικό ανταγωνισμό, και αφετέρου στην «καθοδήγηση» εκείνων των συντρόφων και συντροφισσών, που έχουν αναλάβει την ανέξοδη αναπαραγωγή στο φαντασιακό των Οργανώσεων Μελών του στυλ «μπολσεβικ». Πέρα από το «Τι να κάνουμε;» δεν θα έβλαπτε και μια ανάγνωση της σημαντικής μελέτης του Τρότσκι Η πάλη ενάντια στον φασισμό στη Γερμανια.
Οι καιροί ζητούν από την κυβέρνηση και την κομματική ελίτ του ΣΥΡΙΖΑ αταλάντευτη πολιτική περίσκεψη και όχι «επαναστατικούς» φαμφαρονισμούς στα τηλεπαράθυρα. Στην Ελλάδα, και όχι μόνο, το πολιτικό σύστημα καταρρέει. Μια αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει δεν θα σημάνει μόνο το τέλος της Αριστεράς και της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Θα σημάνει και το τέλος του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα. Η ευθύνη είναι βαριά.
*Πηγή: ''Εποχή''(20/6)