Τα μικρά κόμματα!!
Το απονενοημένο διάβημα της ΔΗΜΑΡ
του Γιώργου Σαρειδάκι,
Πρ. Ευρωβουλευτής
Πρ. Ευρωβουλευτής
Τα «μικρά Κόμματα» είναι, τελικά, πολύ χρήσιμα για την εξασφάλιση της υψηλότερης δυνατής ποιότητας λειτουργίας της Δημοκρατίας.
Έχουν π.χ. την πολυτέλεια (που στερούνται τα «Κυβερνητικά Κόμματα») να υποστηρίζουν μέχρι τέλους ιδέες και Αρχές, ανεξαρτήτως κόστους ή αποτελέσματος. Αν μάλιστα κάποια στιγμή παρασυρθούν από κακές σκέψεις και παρασπονδίσουν προσωρινά, έχουν όλη την ευχέρεια να επανακάμψουν στη Ορθοδοξία τους, αφήνοντας πίσω (κατά τον Καθηγητή Ευάγγελο Βενιζέλο)… μια «μεγάλη τρύπα στο νερό».
Δεν θα κληθούν, βεβαίως, ποτέ να καταβάλουν (πολιτικές) αποζημιώσεις στους παραπλανηθέντες πολίτες, συγχρόνως δε θα διατηρούν ακηλίδωτο τον «ηθικό μανδύα» που τα περιβάλει. Είναι όντως μια πολύ χρήσιμη ιστορική μαρτυρία, που με αυτό τον τρόπο καταθέτουν τα «μικρά μας Κόμματα» στην πολιτική πορεία του τόπου, στην κρισιμότερη μάλιστα στιγμή της μεγάλης Κρίσης.
Απτόητα, μένουν πιστά στην ιδέα της «Μεγάλης ΕΡΤ» όπως φαντάζει γιγάντια στο «μικρό κάδρο» της ΔΗΜΑΡ. Για το ενάμισι εκατομμύριο των ανέργων, τι μεταβατικό πλαίσιο προτείνει ο κ. Κουβέλης; Ιδιαίτερα για τους νέους, γι’ αυτούς που παίρνουν των οματιών τους, και ξενητεύονται για ένα κομμάτι ψωμί από την Αυστραλία ως τον Καναδά. Τι; Για όλων των άλλων Ελλήνων τα βάσανα δε νοιάστηκε ο κ. Κουβέλης και οι σύντροφοί του και νοιάστηκε, με τέτοιο απόλυτο, ακραίο τρόπο, μόνο για των δυόμισι χιλιάδων τον βαθύτατα κατανοητό πόνο, παραβλέποντας όμως τις συνέπειες που μπορεί να έχει για όλους τους Έλληνες (των 2. 500 της ΕΡΤ περιλαμβανομένων) μια τέτοια ιεράρχιση των προτεραιοτήτων της ΔΗΜΑΡ;
Κάποια ιστορικός της εκτυφλωτικής «επιστημονικής» ακτινοβολίας της κυρίας Ρεπούση (σκιώδους υπουργού παιδείας –παρακαλώ!- του κ. Κουβέλη) θα καταγράψει ασφαλώς στο μέλλον (πειστικότερα πάντως από όσο εκείνη κατέγραψε το «συνωστισμό» της Σμύρνης) …
Έχουν π.χ. την πολυτέλεια (που στερούνται τα «Κυβερνητικά Κόμματα») να υποστηρίζουν μέχρι τέλους ιδέες και Αρχές, ανεξαρτήτως κόστους ή αποτελέσματος. Αν μάλιστα κάποια στιγμή παρασυρθούν από κακές σκέψεις και παρασπονδίσουν προσωρινά, έχουν όλη την ευχέρεια να επανακάμψουν στη Ορθοδοξία τους, αφήνοντας πίσω (κατά τον Καθηγητή Ευάγγελο Βενιζέλο)… μια «μεγάλη τρύπα στο νερό».
Δεν θα κληθούν, βεβαίως, ποτέ να καταβάλουν (πολιτικές) αποζημιώσεις στους παραπλανηθέντες πολίτες, συγχρόνως δε θα διατηρούν ακηλίδωτο τον «ηθικό μανδύα» που τα περιβάλει. Είναι όντως μια πολύ χρήσιμη ιστορική μαρτυρία, που με αυτό τον τρόπο καταθέτουν τα «μικρά μας Κόμματα» στην πολιτική πορεία του τόπου, στην κρισιμότερη μάλιστα στιγμή της μεγάλης Κρίσης.
Απτόητα, μένουν πιστά στην ιδέα της «Μεγάλης ΕΡΤ» όπως φαντάζει γιγάντια στο «μικρό κάδρο» της ΔΗΜΑΡ. Για το ενάμισι εκατομμύριο των ανέργων, τι μεταβατικό πλαίσιο προτείνει ο κ. Κουβέλης; Ιδιαίτερα για τους νέους, γι’ αυτούς που παίρνουν των οματιών τους, και ξενητεύονται για ένα κομμάτι ψωμί από την Αυστραλία ως τον Καναδά. Τι; Για όλων των άλλων Ελλήνων τα βάσανα δε νοιάστηκε ο κ. Κουβέλης και οι σύντροφοί του και νοιάστηκε, με τέτοιο απόλυτο, ακραίο τρόπο, μόνο για των δυόμισι χιλιάδων τον βαθύτατα κατανοητό πόνο, παραβλέποντας όμως τις συνέπειες που μπορεί να έχει για όλους τους Έλληνες (των 2. 500 της ΕΡΤ περιλαμβανομένων) μια τέτοια ιεράρχιση των προτεραιοτήτων της ΔΗΜΑΡ;
Κάποια ιστορικός της εκτυφλωτικής «επιστημονικής» ακτινοβολίας της κυρίας Ρεπούση (σκιώδους υπουργού παιδείας –παρακαλώ!- του κ. Κουβέλη) θα καταγράψει ασφαλώς στο μέλλον (πειστικότερα πάντως από όσο εκείνη κατέγραψε το «συνωστισμό» της Σμύρνης) …
την παρούσα συμβολή της ΔΗΜΑΡ και προσωπικά του Αρχηγού της, στον αγώνα για την υπέρβαση της Κρίσης.
Τα «μικρά Κόμματα» διαθέτουν και ένα άλλο… προσόν. Αντιμετωπίζουν συνήθως τα πράγματα βάζοντάς τα στο μικρό «κάδρο». Έτσι, θεματικά εξεταζόμενα, τα πράγματα δείχνουν πιο απλά, πιο εύκολα, πιο κατανοητά για τις «μάζες»! (ως γνωστόν, η απόδοση του τίτλου της «μάζας», είναι η ύψιστη αριστερή φιλοφρόνηση προς το Λαό). Οι άλλες εξαπλουστεύσεις είναι από διασκεδαστικές έως μακάβριες! Το άσπρο χρώμα π.χ. είναι λαμπρό σαν την Δημοκρατία, το μαύρο χρώμα είναι σκοτεινό σαν τον Άδη, το γκρι, παίζεται, κατά την απόχρωση, κτλ.κτλ.
Παρά τον «παιγνιώδη» εδώ σχολιασμό του απονενοημένου διαβήματος της ΔΗΜΑΡ να απεκδυθεί της ευθύνης και της τιμής του αγώνα για την έξοδο της χώρας από την Κρίση, το θέμα είναι πολύ σοβαρό και για την ίδια τη Δημοκρατική Αριστερά και εν τέλει για ολόκληρη την Αριστερά, για τη Δημοκρατία και για το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Είχε δώσει μέχρι τώρα την εντύπωση ότι υπάρχουν μερικές αριστερές δυνάμεις που κατόρθωσαν να ξεφύγουν από τα ακυρωμένα στερεότυπα, από τον βαλκανικό επαρχιωτισμό και από τον καταθλιπτικό ρεαλισμό της «υπόγειας της ταβέρνας». Με άλλα λόγια ότι η ΔΗΜΑΡ θα μπορούσε να γίνει η μαγιά ενός ανανεωτικού, σύγχρονου, ανοιχτού, αντιλαϊκίστικου, Αριστερού Κόμματος του Μέτρου και της Ευθύνης.
Ενισχυμένη με το γνήσιο αγωνιστικό κεκτημένο του αγώνα για την έξοδο της Χώρας από την Κρίση, θα είχε σίγουρα ένα μέλλον λαμπρότερο από εκείνο που θα της εξασφαλίσει (αν!) η αυτομόληση στο παρελθόν και ο αναχωρητισμός στη δογματική έρημο. Κρίμα!
Τα «μικρά Κόμματα» διαθέτουν και ένα άλλο… προσόν. Αντιμετωπίζουν συνήθως τα πράγματα βάζοντάς τα στο μικρό «κάδρο». Έτσι, θεματικά εξεταζόμενα, τα πράγματα δείχνουν πιο απλά, πιο εύκολα, πιο κατανοητά για τις «μάζες»! (ως γνωστόν, η απόδοση του τίτλου της «μάζας», είναι η ύψιστη αριστερή φιλοφρόνηση προς το Λαό). Οι άλλες εξαπλουστεύσεις είναι από διασκεδαστικές έως μακάβριες! Το άσπρο χρώμα π.χ. είναι λαμπρό σαν την Δημοκρατία, το μαύρο χρώμα είναι σκοτεινό σαν τον Άδη, το γκρι, παίζεται, κατά την απόχρωση, κτλ.κτλ.
Παρά τον «παιγνιώδη» εδώ σχολιασμό του απονενοημένου διαβήματος της ΔΗΜΑΡ να απεκδυθεί της ευθύνης και της τιμής του αγώνα για την έξοδο της χώρας από την Κρίση, το θέμα είναι πολύ σοβαρό και για την ίδια τη Δημοκρατική Αριστερά και εν τέλει για ολόκληρη την Αριστερά, για τη Δημοκρατία και για το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Είχε δώσει μέχρι τώρα την εντύπωση ότι υπάρχουν μερικές αριστερές δυνάμεις που κατόρθωσαν να ξεφύγουν από τα ακυρωμένα στερεότυπα, από τον βαλκανικό επαρχιωτισμό και από τον καταθλιπτικό ρεαλισμό της «υπόγειας της ταβέρνας». Με άλλα λόγια ότι η ΔΗΜΑΡ θα μπορούσε να γίνει η μαγιά ενός ανανεωτικού, σύγχρονου, ανοιχτού, αντιλαϊκίστικου, Αριστερού Κόμματος του Μέτρου και της Ευθύνης.
Ενισχυμένη με το γνήσιο αγωνιστικό κεκτημένο του αγώνα για την έξοδο της Χώρας από την Κρίση, θα είχε σίγουρα ένα μέλλον λαμπρότερο από εκείνο που θα της εξασφαλίσει (αν!) η αυτομόληση στο παρελθόν και ο αναχωρητισμός στη δογματική έρημο. Κρίμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου